هنگامى كه پروردگار مى خواهد مردم را موعظه كند، با همين لحن نرم، گرم، غرق در رقّت و محبّت و دلسوزى موعظه مى كند:
«إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِيتاءِ ذِي الْقُرْبى وَ يَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ يَعِظُكُمْ» «2»
من با لحن خود، كه همراه با محبت، رحمت و دلسوزى است، شما را دعوت به عدالت، احسان و هزينه كردن مال خود، براى اقوام فقيرتان مى كنم و شما را از فحشا و منكر و بغى نهى مى كنم، شما را موعظه مى كنم؛ زيرا شما را دوست دارم، در موعظه محبّت موعظه كننده به موعظه شونده بايد موج بزند:
«وَ لا يَرْضى لِعِبادِهِ الْكُفْرَ»
بندگانم، ناسپاسى شما را نمى پسندم، اگر ناسپاس شويد، به خودتان ضرر مى زنيد و در موعظه ديگر پروردگار مى فرمايد:
«إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها»
بندگان من اگر خوبى كنيد، به خودتان خوبى كرده ايد، و اگر بدى كنيد، باز برگشت و ضرر بدى به خودتان است، من بدى شما را نمى پسندم.
«وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ»
من دوست ندارم شما را اهل فساد ببينم. اين يك كار قرآن است.
وقتى زنگ دل را پاك مى كند، انسان خود را در برابر موعظه گرى پروردگار آماده مى كند، استعداد مى دهد، پروردگار عالم در بخش ديگر قرآن مى فرمايد:
«شِفاءٌ لِما فِي الصُّدُورِ»
داروهايى براى شما در اين قرآن قرار دادم كه تمام بيمارى هاى باطنى شما را درمان كند. مثلًا اگر كسى گرفتار بيمارى حسد است، خدا در حقيقت به حسود مى فرمايد: اين لياقت را در بنده ام ديده ام كه اين نعمت را به او عنايت كردم، مصلحت عنايت اين نعمت را در تو نديدم، به تو عنايت نكردم، نه از باب بخل، از باب اينكه فعلًا به صلاح تو نبوده است. پس به آن چيزى كه من به بنده ام داده ام راضى باش و نگذار آتش حسادت از درون، تو را بخورد، يا خداى نكرده اين آتش بيرون بيايد و نعمت مرا بر او بسوزاند. اين كار، كار منصفانه اى نيست.
منبع : پایگاه عرفان