اما چهارم: روزه اعلان محبّت واقعى به محبوب است، آيا نماز اعلان محبت نيست؟ خير، نماز منافقين اعلان محبت نيست، ممكن است نماز كينه باشد، در پوشش نماز مى روند، اما هيچ منافقى در پوشش روزه نمى رود، در تمام ماه رمضان هاى مدينه منافقين مخفيانه غذا مى خوردند و بعد پشت سر پيامبر صلى الله عليه و آله مى آمدند و به عنوان روزه دار اقتدا مى كردند، چون روزه را قبول نداشتند، نماز مى خواندند، اما به خاطر نيرنگ به مسلمين نماز مى خواندند، و بتوانند اسرار مسلمان ها را كشف كنند يا زمينه ضربه زدن را فراهم كنند، هيچ منافقى روزه نمى گيرد. روزه مختص مؤمن محبّ است، به مؤمن مى گويند چرا غذا نمى خورى؟ مى گويد: محبوبم گفته نخور؛ يعنى مى خواهد يك روز مرا گرسنه و تشنه ببيند، مى خواهد مرا به ميهمانى دعوت كند و از من با گرسنگى و ترك شهوات پذيرايى نمايد.
«الصوم لى»؛ يعنى عشق و محبت من در اين نقطه مى جوشد، آن كسى كه عاشق صادق است، اهل روزه است، كسى كه عاشق نيست، اهل روزه هم نيست، عاشق شكمش است، ولى كسى كه از شكم و عوارض آن كناره گيرى كند، به عشق امر محبوب از لذايذ كناره گيرى كرده است.
منبع : پایگاه عرفان