توجهى به حضور و غياب مردم در هنگام انجام عمل، نداشته باشيد. اين كار لله است. وقتى ظاهر و باطن اين كار براى خدا انجام گرفت، چنان ارزشى پيدا مى كند كه به خاطر آن ارزش، به زلف بقا گره مى خورد؛ يعنى محال است در اين عالم، عمل نابود شود؛ زيرا امكان نابودى عمل وجود دارد، وقتى براى خدا انجام بگيرد، ظاهر و باطن عمل به زلف بقا گره مى خورد و علاوه بر اين، به زلف «جنّات النعيم» هم گره مى خورد. ولو اندك باشد. وقتى ظاهر و باطن اين عمل اندك براى خدا انجام گرفت، به زلف بقا گره مى خورد.
«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً»
اميرالمؤمنين عليه السلام، حضرت زهرا عليها السلام، حضرت حسن عليه السلام و حضرت حسين عليه السلام روزه نذرى گرفته بودند، افطار اين سه شب را وجود مقدس حضرت زهرا عليها السلام مهيا كردند؛ يعنى اميرالمؤمنين عليه السلام در روز اول، دوم و سوم يك مقدار پشم از بازار مدينه به خانه آورد، حضرت زهرا عليها السلام با دوك پشم را تبديل به نخ كردند و به صاحب پشم تحويل دادند و مزد گرفتند و برابر مزد آرد گرفتند و از اين آرد، چهار پنج نان به دست آمد. مسكينى اول افطار در زد، اميرالمؤمنين عليه السلام در را باز كرد، حضرت نان خود را به مسكين دادند، حضرت زهرا عليها السلام و امام حسن و امام حسين عليهما السلام پنج ساله هم نان خود را به او دادند و با آب افطار كردند، شب دوم يتيم آمد، شب سوم هم اسير آمد، و به آنها هم افطارى خود را انفاق كردند: «2» «إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»
و از آنها توقعى نداشتند.
عمل، بقاء پيدا مى كند:
«أَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفِينَ فِيهِ»
يعنى ظاهر و باطن براى خدا انجام مى گيرد.
منبع : پایگاه عرفان