اينجا جاى اميد به پروردگار و طمع به محبت و عنايت پروردگار است، در حالى كه انسان هر روز و هر شب در حد خودش عمل جامع و كامل انجام مى دهد بايد گمانش به پروردگار گمان درست و خوبى باشد، يعنى حسن ظن داشته باشد. به قدرى حسن ظن مهم است كه در كتاب «وسائل» و «بحارالانوار» آمده است. اين روايت را در مدارك گوناگون ديده ام، خطاب مى رسد گناهكار را به جهنم ببريد، در حالى كه او را به جهنم مى برند، يكى دو بار بر مى گردد و به پشت سر خود نگاه مى كند، خطاب مى رسد دنبال چه مى گردى، عرض مى كند من فكر نمى كردم كه با اين رحمت بى نهايت، حكم به جهنم رفتن من بدهى، من فكر مى كردم وقتى با تو برخورد كنم، از من گذشت كنى، مطلب بسيار زيبايى است، به پروردگار بايد حسن ظن داشت، مى داند كه گناهكار اهل جهنم است، مى داند كه بدكار اهل جريمه است، دروغ و كلك او را به جاى حرف راست حساب كنيد و او را به جهنم نبريد؛ «2» يعنى اين قدر گمان خوب به پروردگار ارزش دارد، كه پروردگار عالم، مطلب اين بنده اش را در صحراى محشر قبول مى كند.
«وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً فِي جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ»
روايت بسيار مهمى را از جلد دوم كتاب شريف «اصول كافى» درباره عمل جامع و كامل براى شما مطرح مى كنم. روايت از وجود مبارك حضرت باقر العلوم عليه السلام با سلسله سند نقل شده است. امام باقر عليه السلام از قول پروردگار نقل مى كند. چرا پروردگار در كلام خود پنج قسم خورده اند؟ زيرا مطلب بسيار مهم بوده كه پروردگار عالم در مقدمه گفتارشان پنج قسم خورده اند، «وعزّتى و جلالى وعظمتى و بهائى وعلوّ ارتفاعى» به عزت، جلال، عظمت، نورانيت و به بلندى مقام خدايى و الهيت سوگند، كه قسم بالاتر از اينها نيست.
منبع : پایگاه عرفان