قرآن مجيد، اين مجموعه را به سه بخش تقسيم بندى مى كند، كه هر كدام از اين سه بخش با آيات روشنى در قرآن كريم و روايات ترسيم شده است. يك بخش اين كه اين مجموعه، يك مجموعه مادى صرف است، فكر فقط به دنيا و ظاهر دنيا گره مى خورد، از ابتداى زندگى و تا پايان زندگى، تا جايى كه در سنّ پيرى و محاسن سپيدى هم اين گروه مى گويند:
«ما يُهْلِكُنا إِلَّا الدَّهْرُ»
همه چيز دست ماديت و دنيا است، و دست ديگرى غير از دست دنيا در كار نيست. مادى به دنيا آمديم و مادى مى ميريم، فكر مشغول به ظاهر دنيا مى شود، باطن دنيا كه البته نور و ملكوت است، حقيقت و حق است. در «نهج البلاغه» مى فرمايد:
«ألا ان اولياء الله نظروا الى باطن الدنيا اذا نظر الناس الى ظاهرها» دو ديدگاه را اميرالمؤمنين عليه السلام مطرح مى كند، ديدگاه اول، انبيا و اولياى خدا مى باشد كه اين مجموعه را يك ابزارى مى بينند كه صاحب خانه براى زندگى مردم قرار داده است كه با اين ابزار، دنيا و آخرت خود را آباد مى كنند، ما «انبيا»، خير دنيا و آخرت را براى شما آورديم؛ يعنى يك سرمايه صد در صد كامل را براى شما آورديم.
آن كسى كه به ظاهر دنيا نگاه مى كند و به قول اميرالمؤمنين عليه السلام
«لايبصر مما ورائها شيئاً» و غير از اين را نمى بيند، كه در حقيقت در محدوده پول دنيا قرار مى گيرد. يك نفر مالك آسمان ها، زمين، درياها، صحراها و معادن كه نمى شود! او با اين ديد فقط در محدوده ثروت و پول قرار مى گيرد.
منبع : پایگاه عرفان