امام باقر عليه السلام مى فرمايد: نوجوان ده دوازده ساله بودم، پدرم حضرت زين العابدين عليه السلام با بودن در آن حادثه عظيم كربلا كه كوه ها را از بين مى برد، قسمتى از شب، كيسه اى را از خرما، لباس و پول پر مى كرد و روى شانه خود مى گرفت و در خانه مستحق هاى مسلمان شيعه و سنى و يهودى و مسيحى، مى گذاشت و بر مى گشت. مقدارى مى خوابيد و بقيه آن را به نماز شب، گريه، دعا و مناجات مى گذراند، بعد اذان مى گفت ونماز صبح را مى خواند و بعد از نماز صبح، صورت مبارك را روى خاك مى گذاشت، خاكى كه از كنار قبر أبى عبدالله آورده بود، هزار مرتبه در سجده مى گفت:
«الهى عبيدك بفنائك، مسكينك بفنائك، فقيرك بفنائك» «2» آفتاب هم كه طلوع مى كرد سر زمين مى رفت و كشاورزى مى كرد، و به خانه بر مى گشت، دوباره شروع به عبادت مى كرد، يك روزى در اتاق را باز كردم و رفتم كنار ديوار نشستم و او را نگاه مى كردم، ديدم كه بسيار گريه مى كند.
چقدر انسان بايد قدرت و توان داشته باشد، كه كربلا را ببيند، و بعد از آن واقعه شب ها بار به دوش بكشد، بعد از آن در نماز شب گريه و هزار بار تكرار ذكر كند و بعد در طول روز مشغول كشاورزى شود و دوباره برگردد و مشغول عبادت شود.
امام باقر مى فرمايد: او مشغول عبادت بود و من هم بلند بلند گريه مى كردم. وقتى پدر سلام نماز را داد، فرمود: فرزندم، چرا گريه مى كنى؟ گفتم دلم براى شما مى سوزد، چقدر كار، خدمت، عبادت و سجده مى كنيد، مگر اين بدن چقدر انرژى دارد؟ فرمود: عزيز دلم، روى طاقچه، كتابى است آن را بردار بياور. كتاب را آوردم و به پدر دادم، باز كرد و جلوى من گذاشت، فرمود: در اين صفحات، عبادات و خدمات جدّم على عليه السلام نوشته شده است. عزيز دلم، اگر بخوانى، آن وقت به من نمى گويى چقدر خودت را به زحمت مى اندازى، من كجا و على كجا؟
عمل صالح، ضعف خلقتى انسان را جبران مى كند. انسان با تمرين عمل صالح، عبادات، خدمت به خلق خدا و اخلاق خوش به توان عجيبى در دنيا و آخرت خواهد رسيد. «من كان لله كان الله له» ولى بايد به اين معنا آگاه باشيم كه همه اين امور، خدمت ها و عبادات در صورتى از افق وجود انسان طلوع مى كند كه انسان نسبت به خدا و خلق خدا متواضع و فروتن باشد. وقتى خداوند مى فرمايد: نماز بخوانيد و روزه بگيريد، شانه بالا نيندازيد، با كمال خاكسارى اطاعت نماييد؛ زيرا اگر مقام تواضع نباشد،
«إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخاشِعِينَ»
نماز، روزه، خدمت و احسان براى انسان سنگين است، وقتى سنگين شد، با داشتن تكبر قبول نمى كند، با كبر از مجموع آثار عمل صالح خودش را محروم مى كند.
وقتى از اويس مى پرسد تو كه پيغمبر صلى الله عليه و آله را نديدى، از فرهنگ، آئين و مدرسه او چه بهره اى بردى؟ مى گويد: هشت بهره، بهره اول: «طلبتُ الرفعة» رسيدن به قلّه مقام، درجات الهى و كمالات انسانى را جستجو كردم، ديدم دين و فرهنگ او مرا راهنمايى كرده،
«فوجدتها فى التواضع»
اين مقام و رفعت را با تواضع و فروتنى، مى شود به دست آورد.
منبع : پایگاه عرفان