«فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ»
يقيناً و قطعاً من ملّت و جامعه اى را پديد مى آورم و قومى را ظهور مى دهم كه من عاشق آن جامعه و ملت هستم.
عشق خدا به يك ملت و جامعه بى سبب نمى باشد. رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
«ان الله لاينظر الى صوركم ولا الى اموالكم»
خدا نگاهى به ظاهر و مال شما ندارد:
«ولكن ينظر الى قلوبكم» «1» نگاه خدا به باطن شما است، وقتى باطن الهى باشد، پاك باشد و از رذائل پيراسته باشد، اين پاكى، سبب مى شود كه پروردگار عالم به پاكان عشق بورزد و محبت كند. قومى را كه من مى آورم و اين ملتى را كه آشكار مى كنم، من عاشق آن قوم بعد از شما هستم.
«وَ يُحِبُّونَهُ»
آن ملت عاشق من هستند، به من محبت دارند، اين عشق دو طرفه است. چون عشق يك طرفه باعث زحمت است. اگر كسى عاشق باشد ولى معشوق او را دوست نداشته باشد، فضاى زندگى براى او تاريك مى شود، اما وقتى عاشق بداند و ببيند كه معشوق هم به او عشق مى ورزد، زندگى، فضا، خوراك، خواب و رفت و آمد يك معناى ديگر براى عاشق دارد؛ يعنى هنگامى كه عاشق مشاهده مى كند معشوق به او ارادت دارد، همه چيز را زيبا مى بيند.
|
چه خوش بى مهربانى هر دو سر بى |
كه يك سر مهربانى دردسر بى |
|
|
اگر مجنون دل شوريده اى داشت |
دل ليلى از او شوريده تر بى |
|
علامت سوم: تواضع
در آن ملت و جامعه تواضع وجود دارد.
«أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ»
اين قوم، ملت و جامعه نسبت به اهل ايمان كه برادران و خواهران دينى مى باشند، متواضع، فروتن و خاكسار هستند، تلخ و خشن نيستند.
منبع : پایگاه عرفان