اما نقطه سعادت، چه عاملى موجب مى شود كه انسان اهل سعادت مى شود، كتابى به نام «التحصين» مى باشد كه بسيار كتاب ارزنده اى است. مؤلف آن وجود مبارك ابن فهد حلى است. حضرت صادق عليه السلام نقل مى كند كه خدا مى فرمايد:
«انّ من أغبط اوليائى عبداً مؤمناً»
در ميان بندگان، عده اى در اوج بندگى من هستند، «أعبد»؛ يعنى در نهايت بندگى و از اوليا و عاشق من هستند،
«ذا حظّ من صلاة» كه از نماز خواندن نصيب و بهره مى برند، سعى مى كند كه در هنگام نماز صبح، ظهر و عصر، مغرب و عشا:
«تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ»
لقمه حرام در بدن او نباشد. فرش و زمين حرام زير پاى او نباشد، لباس حرام به تن نكند، از آب حرام و غصبى در وضو و غسل استفاده ننمايد، اين گونه از نماز بهره مى برد؛ يعنى با نماز، گناهان ظاهر و پنهان را از زندگى خود دور مى كند و بندگى مى كند، با نماز رضايت مرا جلب مى كند و مقرّب به درگاه مى شود.
«الصلوة قربان كل تقىّ».
منبع : پایگاه عرفان