«كُلِّ شَيْ ءٍ»؛ يعنى همه موجودات، بدون استثناء، زيبا و آراسته آفريده شده اند، علت آن اين است كه در خود نقاش غير از زيبايى وجود ندارد. در نقّاش انحراف در علم، تدبير، طرح، نقشه، وجود ندارد، نقص در قلم، وجود ندارد.
وجود مقدس پروردگار زيباى بى نهايت است و از زيباى بى نهايت، غير از زيبايى صادر نمى شود. در آنجا زشتى و نازيبايى وجود ندارد.
|
جهان چون زلف و خطّ و خال و ابروست |
كه هر چيزى به جاى خويش نيكوست |
***
|
آنكه هفت اقليم عالم را نهاد |
هر كسى را هر چه لايق بود داد |
***
|
ابلهى ديد اشترى به چرا |
گفت نقشت همه كژست چرا؟ |
هنگامى كه با ديد محدود خود، شتر را ديد، به نظر او تناسبى در اندام شتر وجود ندارد، بلندى قدّ، بزرگى شكم و طولانى بودن گردن، او را زشت كرده است. از ديد پروردگار شتر را مشاهده كنيد، مى بينيد كه اسم او را در قرآن كريم آورده است، خداوند مى فرمايد:
«وَ الْخَيْلَ وَ الْبِغالَ وَ الْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوها»
نام حيوانات را ذكر كرده است؛ زيرا از ديدگاه او همه حيوانات زيبا نقّاشى شده اند.
يا در سوره مباركه غاشيه، مى فرمايد:
«أَ فَلا يَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ»
نظر در اصطلاح قرآن نگاه كردن با چشم و عقل مى باشد. اگر عقل چشم را همراهى نكند، نگاه كردن، ابلهانه مى شود.
منبع : پایگاه عرفان