دانش خودشناسى را آنها تبليغ نمودند و به ديگران انتقال دادند، به جز اين راه، انسان نمى تواند خودشناس واقعى شود. و فراموشى از خود و خودنشناختن، گناه بسيار بزرگى است كه در سوره مباركه حشر، پروردگار عالم به مؤمنين هشدار داده است.
«وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ»
جزو كسانى نباشيد كه خدا را فراموش كرده اند، جريمه فراموش كردن خدا بسيار سنگين است، و جريمه آن فراموش كردن خود مى باشد. وقتى انسان خود را از ياد ببرد، كه مملوك و مخلوق بوده است، نود درصد از اختيار خود را ندارم، اندك اختيارى كه دارم، مخصوص من نمى باشد؛ زيرا آن را به من عطا كرده اند. در خلقت، گذشتن عمر، پير شدن، مردن و زنده شدن بعد از مرگِ خود، دخالتى نداشته ام، اگر انسان همه اين موارد ذكر شده را فراموش كند.
«فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ»
مانند حيوانات مى شود.
بعد از اينكه مانند حيوانات شد، وارد دايره ظلم و تجاوز مى شود،
«بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ»
كسانى كه مانند حيوانات و بدتر از آنها هستند، غافلان عالم هستند؛ يعنى بى خبران، از هيچ چيزى خبر ندارند، از خدا، هستى و حقيقت خود بى خبر هستند.
منبع : پایگاه عرفان