داستان جريح و مادر او

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در روايتى به دورنمايى از وضع جريح اشاره مى نمايد كه:

انَّ امْرَأَةً نادَتْ ابْنَها وَهُوَ فى صَلاتِهِ قالَتْ: يا جُرَيْحُ قالَ: اللّهُمَّ امّى وَصَلاتِى.

قالَتْ: يا جُرَيْحُ فَقالَ: اللّهُمَّ امّى وَصَلاتى فَقالَ: لايَمُوتُ حَتّى يَنْظُرَ فى وُجُوهِ الْمُومِساتِ .

مادرش وى را صدا زد و او در نماز بود و از جواب مادر سرباز زد، دوباره صدا زد و او پاسخ نداد و به همين خاطر دچار زن بدكاره اى شد و آن جريمه پاسخ ندادن به مادر بود.

فقهاى عظام عقيده دارند اگر انسان به نماز مستحبى ايستاد و در آن هنگام مادر او را صدا زد لازم است پاسخ مادر را بدهد.

از امام باقر عليه السلام به سند معتبر روايت شده كه:

جريح عابدى بود در جامعه بنى اسرائيل، در صومعه اش مشغول عبادت بود، مادرش به نزد وى آمد و او را طلبيد، او جواب نداد، مادر دوباره وى را خواست او پاسخ نداد، بار سوم او را صدا زد و او از جواب خوددارى كرد، مادر فرياد زد: از خداوند مى خواهم تو را از ياريش محروم كند!

چون روز ديگر شد زن زناكارى به كنار صومعه او آمد و در آنجا وضع حمل كرد و گفت: اين بچه از جريح است، مردم گفتند: آه! كسى كه ما را از زنا منع مى كرد خود آلوده به زنا شد، امر شد وى را به دار زنند، در اين وقت مادر آمد در حالى كه طپانچه به صورت خود مى زد، جريح گفت: اى مادر! آرام باش كه من از اثر نفرين تو به اين بلا مبتلا شدم، مردم به او گفتند كه از كجا بدانيم راست مى گويى؟ گفت:

طفل را بياوريد؟ چون آوردند از خدا خواست طفل را به زبان بياورد، آن كودك به قدرت الهى به سخن آمد و خود را از جريح نفى كرد، چون از جريح ردّ افترا شد نجات پيدا كرد و سوگند خورد كه از خدمت به مادر لحظه اى درنگ نكند .

هيچ نغمه موزونى شيرين تر و دلنشين تر از كلمه مادر نيست، بلكه زيباترين آهنگ همين نداى مادر است، اين كلمه هرچند كوچك ولى بسيار پرمعنى و از نور عشق و اميد سرشار است؛ زيرا تمام عواطف قلبى از مهر و دلدادگى، رقّت و روحانيت در آن نهفته است.

در زندگانى انسان همه چيز مادر است، در حالت غم و اندوه، مادر نويدبخش، هنگام نوميدى و بدبينى، او روزنه اميد و در روزگار افتادگى و ناتوانى او موجد نيرو و قدرت است.

بلى، مادر سرچشمه محبت و دلبستگى، گذشت و بخشش است و كسى كه مادرش را از دست داده ديگر سينه اى كه او را در آغوش گيرد، دستى كه او را نوازش دهد و چشمى كه از او نگهبانى كند نخواهد يافت.

در صحنه طبيعت همه چيز نمودار مادر است و همه از عالم مادرى سخن گويند، خورشيد مادر كره زمين است كه با تابش خود آن را زنده نگاه مى دارد و پرورش مى دهد و پيش از آن كه با نغمه امواج دريا و ترانه نهرها و نواى روح بخش پرندگان و صداى چرخ آبكش ها آنرا نخواباند زمين را وداع نمى گويد و كره زمين نيز به نوبه خود مادر مهربان درختان و گُل ها و گياهان است كه آن ها را به وجود آورده به حدّ رشد مى رساند، درخت ها و گل ها هم مادران دلسوز ميوه هاى گوارا و دانه هاى رسيده اند و مادر همه چيزها در جهان آفرينش همان روح كلّى ازلى جاودانى پر از زيبايى و دلدادگى است.