پدر و مادر دو منبع فيض خدا براى انسان است، يعنى پروردگار مهربان عالم، رحمت و فيض و كرامتش را در يك بخش وسيعى از سوى آن دو مى رساند. اگر آنها ناراضى شوند انسان از بخش عمده اى از بركات حضرت حق محروم مى شود.
امام مجتبى عليه السلام به اميرالمؤمنين عليه السلام عرض نكرد: اى درياى بى كران علم خدا! اى ولىّ اللّه الاعظم! اى صاحب ولايت كليه الهيه! اى آيت عظماى پروردگار! آيا من براى شما سخن بگويم؟ نه، هرگز من چنين جسارتى نمى كنم. ايشان اين گونه رفتار نكرد، چون مى داند كه اطاعت از دستورِ پدر، كليدى براى باز كردن درهاى رحمت خدا و فيوضات الهى است.
وقتى اميرالمؤمنين عليه السلام فرمودند: پسرم! براى من سخنرانى كن
«لَاسْمَعَ كَلامَكَ»
من دوست دارم كه منبر تو را بشنوم، حضرت مجتبى عليه السلام پذيرفتند، از جا بلند شدند، شروع كردند:
«الْحَمْدُ لُلَّهِ الّذى مَنْ تَكَلَّمَ سَمِعَ كَلامَهُ»
خدايى را سپاس و ستايش مى گويم كه هر كه در اين عالم سخن بگويد، خدا سخن و كلام او را مى شنود؛ «إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ» خدا هر كلامى را از هر كسى بشنود، در نظام عالم حفظ مى كند و در قيامت گوينده را با آن چه گفته است، به محاكمه مى كشاند؛ زيرا صدايى كه از دهان بيرون مى آيد، يا ارزش دارد كه بايد در قيامت پاداش آن را بدهند و يا بى ارزش است كه بايد گوينده آن را در قيامت جريمه كنند.
منبع : پایگاه عرفان