خداوند متعال به دو علت به مجرمان مهلت مى دهد و عجله اى در انتقام و عذاب ندارد.
اما يك علتى كه به مجرمان مهلت مى دهد، اين است كه مجرم در اين مهلت، گوهر توبه را پيدا كند. يك پندى بشنود، يك صحنه عبرت آميزى را ببيند، يك خط شعر يا يك آيه قرآن او را بيدار كند، مرگ كسى قلب او را حركت بدهد، بلا و دردى او را از خواب غفلت بيدار كند.
گاهى مجرمى را به اميد توبه سى سال مهلت مى دهد و عجله اى هم ندارد. چه مجرمان عجيب و غريبى بودند كه در فضاى همين مهلت ها تبديل به مؤمنان واقعى و پاكان كم نظيرى شدند. تعداد آنها هم در تاريخ بشر كم نيست. پنجاه سال غرق در آلودگى است، يك باره در همين مدت طولانى توبه مى كند پروردگار عالم از او گذشت مى كند، او را در دنيا و قيامت جريمه نمى كند و با پاكان عالم وارد بهشت مى شود.
قرآن مى گويد: مجرمان، مشركان، كافران اگر ايمان آوردند و توبه كردند:
«فَإِخْوَ نُكُمْ فِى الدّينِ» من حكم مى كنم كه آنان برادران دينى شما هستند. اين حوصله و صبر، اخلاق خدا است. گاهى مصيبت و بلايى براى آدم پيش مى آيد و او با عجله مى خواهد آن را حل كند، اما نمى شود، ولى اگر صبر و حوصله كند، زمان مقرر بر او بگذرد و آن نتيجه لازم را بدهد، او از اصل بلا، شاد مى شود كه چنين برنامه اى براى ما پيش آمد. در ابتدا آن بلا خيلى تلخ است، اما با حوصله و صبر، انتهاى آن بسيار شيرين مى شود.
منبع : پایگاه عرفان