دقت در جملات بالا ما را به اين حقيقت متوجه مى كند كه منظور از اين سلام كه خداوند مهربان در بين بندگانش جهت استعمال در معاملات و امانات و اخلاقيات و مصاحبت صادقانه و معاشرت صحيح قرار داده بدون ترديد اسلام است.
چرا كه ما بندگان در تمام نواحى زندگى مأموريت واجب داريم كه از اسلام پيروى كنيم و معاملات و معاشرت و مصاحبت و امانت دارى خويش را با اين دين جهانى و قوانين ابدى و سعادت بخش هماهنگ نماييم، تا از بركت اين حقيقت به سلامت در ولايت، سلامت در حيات، سلامت در قلب و سلامت در ممات و سلامت در قيامت برسيم، چنانچه درباره حضرت يحيى و عيسى عليهما السلام در قرآن مجيد فرموده:
درباره يحيى گفته:
[وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا].
و بر او سلام باد روزى كه زاده شد، و روزى كه مى ميرد، و روزى كه زنده برانگيخته مى شود.
و درباره عيسى فرموده:
[وَ السَّلامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا].
و سلام بر من روزى كه زاده شدم و روزى كه مى ميرم و روزى كه زنده برانگيخته مى شوم.
تمام انبيا و امامان عليهم السلام و اوليا و پاكان به خاطر اتصال به اين امانت از سلامت كامل برخوردار بودند و برابر با آيات كتاب حق هر كس در اين دنيا از اين سلامت برخوردار باشد، بدون ترديد در عالم قيامت هم از سلامت معنوى برخوردار خواهد بود و به خاطر اين سلامت مشمول رضاى حق و براى ابد اهل بهشت سرمدى مى باشد.
درباره اسلام و منافع دنيايى و آخرتى آن مسائلى در ضمن توضيح احاديث «مصباح الشريعة» خواهد آمد.
منبع : پایگاه عرفان