خدا در سوره فجر درباره وارثان مى گويد: «وَ أَمَّآ إِذَا مَا ابْتَلَيهُ» وقتى گريبان وارث را گرفتم، او را بى آبرو كردم، به خاك سياه نشاندم، ده نوع گره در زندگى او انداختم كه نتواند باز كند، آن وقت مى نشيند گريه مى كند، مى گويد: «فَيَقُولُ رَبّى أَهنَنِ» پروردگار من به من توهين كرد، من را خار و پستم كرد: «كَلَّا» خدا مى فرمايد: اين طور نيست كه مى گويى. خداى تو حكيم، عادل و عالم است «بَل» علتِ بدبختى، به خاك نشينى و گره خوردن در زندگيت؛ «لَّاتُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ» است. چند ميليون ارث به تو رسيد، يك لقمه از اين پول را در دهان يك يتيم نگذاشتى. تو بى رحم هستى. تو به موارد احكام خدا عالم هستى، با اين حال احكام را پشت سر انداختى.
تو غير از كسى هستى كه به جهل و نادانى گناه كرده است و من او را در همان لحظه بخشيدم. ولى به زندگى تو گره انداختم، چون «لَّاتُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ* وَلَا تَحضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ» .
اين پول ارث را بردى و يك گوشه از اين مال را به يك افتاده آبرودار ندادى «وَ تَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا» تمام ارث را بالا كشيدى، در حالى كه نماز، حج، خمس، زكات و بدهى به گردن ميّت بود. همه آن را خوردى: «وَ تُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا» با چنگ و دندان به اين پول چسبيدى و شديداً به آن دل بستى.
آيا من به تو اهانت كردم، يا تو به من و آيات قرآن من؟! آيا من به تو بى ادبى كردم، يا تو به آن پدر بدبختِ فلك زده ات كه در برزخ دچار عذاب بود، بى ادبى كردى؟ اين عالم آگاه است كه دچار آلودگى مالى است.
خدا با ناآگاهِ آلوده، تا زمانى كه در فضاى ناآگاهى مانده است، كارى ندارد.
وقتى هم كه بيدار شود و توبه كند، او را در همان لحظه مى آمرزد. ولى واى به حال كسانى كه آگاهند و در آلودگى گناه باقى مانده اند.
منبع : پایگاه عرفان