جوانى اوج تفاخر و خودنمايى كردن است. اميرالمؤمنين عليه السلام در سن بيست و سه سالگى، عملى را انجام داد كه اين عمل، كل مقدمات و مؤخرات آن، شايد يك ربع طول نكشيد و اصل عمل هم شايد بيست ثانيه نشد. عمل ايشان اين بود كه شمشير را بالا برد و فرود آورد و با اين عمل عمرو بن عبدود را از پاى انداخت.
بيشتر از ده ثانيه طول نكشيد.
پيغمبر صلى الله عليه و آله كه معصوم است؛ «وَ مَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى » اى مردم! رسول من از روى هواى نفس حرف نمى زند، چون «هوا» و حالت دل بخواهى در پيغمبر صلى الله عليه و آله نيست. «وَ مَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى » معنى آن اين نيست كه «هوا» دارد، ولى در سخن گفتن به ميدان نمى كشد، بلكه اصلًا «هوا» ندارد كه «يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى » باشد. به قول طلبه ها، سالبه به انتفاى موضوع است. هوايى وجود ندارد كه سخن از روى «هوا» بگويد يا نگويد. هر چه مى گويد، از طرف من مى گويد و او هر چيزى را كه من گفته ام، به شما انتقال مى دهد.
منبع : پایگاه عرفان