رسيدن به چشمه‏هاى حكمت، به شرط اخلاص‏

«مَنْ اخْلَصَ لِلّهِ ارْبَعِينَ يَوْماً»

هر كسى چهل شبانه روز اخلاص بورزد، يعنى هيچ آلودگى اخلاقى و عملى، در ظاهر و باطن او نباشد، بعد از اين كه چهل شبانه روز تمام شد

«فَجَّرَ اللّهُ يَنَابِيْعَ الحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسانِهِ»

از قلب او به زبانش، نه يك چشمه، بلكه چشمه هاى حكمت جارى خواهد شد، اما

«من اخلص»

نه هر كسى. اين حكمت خواندنى نيست. اين هم كه شما مى بينيد مى گويند: «درسى نبود، هر آن چه در سينه بود» اين كار انبيا عليهم السلام و امثال لقمان است. اين حكمت را يك معلم دارد و او خدا است؛ «وَ يُعَلّمُهُمُ الْكِتبَ و الْحِكْمَةَ» «2» به هر كسى هم عطا كنند، خير كثير عطا كرده اند.