ياد خدا، مختص ياد كنندگان او

«ذِكْرِى للذّاكرين»

يا داود! يادِ من، اختصاص به ياد كنندگان من دارد. هر كسى كه دائم ياد من است، من هم ياد او هستم. كسى كه از من غافل است، من هم كارى به كار او ندارم، برود. وقتى كه كسى را رها كنم، در هر فتنه، فساد و گناهى مى افتد.

«ام سلمة» مى گويد: نوبت من بود كه پيغمبر صلى الله عليه و آله در خانه يا حجره من باشد.

پيغمبر صلى الله عليه و آله آمد و دو سه لقمه غذاى مختصر خورد، عبايش را زير بدنش انداخت و خوابيد. شايد يك ساعت نگذشت كه من هم چشمم گرم شد. يك دفعه از خواب پريدم، ديدم پيغمبر صلى الله عليه و آله نيست. آن حالات حسادت زنانه براى من پيش آمد، گفتم امشب كه نوبت من است، ايشان كجا رفته است؟ بلند شدم، بيرون آمدم و جلوى درب اتاق خانم هاى ديگر سر كشيدم، تا ببينم ايشان كجا رفته است؟ پله هاى پشت بام را بالا رفتم- پشت بام، همين جايى بود كه الآن گنبد سبز روى آن است.

آنجا قبلًا پشت بام خانه پيغمبر صلى الله عليه و آله بوده است- گفت: پله آخر، پشتِ درب پشت بام كه رسيدم ديدم، ايشان با تمام بدن روى خاك افتاده است و مثل مادر داغ ديده اشك مى ريزد.