گفتارى كه خدا با حضرت داود عليه السلام دارد، سير مثبتِ ظاهر و باطن مردمِ مثبت را بيان مى كند و بعد به محصولات اين سير اشاره مى كند. بعضى از محصولات آن، فوق بهشت است. چه قدر اين كلام نورانى است كه با موج عاطفى، اين سخن را بدرقه كرده است؛ «يا داوُد! مَنْ أَحَبَّ حَبِيباً صَدَّقَ قَوْلَهُ وَ مَنْ رَضِىَ بِحَبيبٍ رَضِىَ فِعْلَهُ وَ مَنْ وَثِقَ بِحَبيبٍ إعْتَمَدَ عَلَيهِ وَ مَنِ اشْتاقَ إلى حَبيبٍ جَدَّ فِى السّيرِ إليه، يا داوُدُ ذِكْرِى لِلذّاكِرينَ وَ جَنَّتِى لِلْمُطيعِينَ وَ حُبِّى لِلْمُشْتاقِينَ وَ أَنَا خَاصَّةٌ لِلْمُحِبّينَ» يا داود! اين محبت خدا از بهشت بالاتر است. اين كه مى گويد: من خاصه براى محبينم هستم، از همه بهشت ها و فوق بهشت ها هم بالاتر است، يعنى نهايت پاداش بنده ام در يك مرحله خاص، خودم هستم. خودم پاداش محبين هستم. اين را همه كس نمى فهمند.
منبع : پایگاه عرفان