اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند: اگر در گوشه اى زن و مرد نامحرمى را در گناه ببينم، عباى خود را روى هر دو مى كشم كه كسى اين ها را نبيند و بدون اين كه نگاه كنم، دور مى شوم. يعنى گناه را مى پوشانم.
نقل مى كنند كه در ايام حكومت اميرالمؤمنين عليه السلام، به ايشان گفتند: در خانه اى زن و مردى كه نا محرم هستند، به احتمال قوى براى گناه، به خانه اى رفته اند.
حضرت فرمود: حرف كه دليل نمى شود. يعنى يك نفر كه اين را مى بيند، به نفر دوم نگويد. خود حضرت آمدند كه افراد در آن خانه نريزند، شلوغ نشود و آبروريزى نشود. پنج قدمى خانه كه رسيدند، چشم هاى مباركشان را بستند و «يا الله» گفتند. با همان چشم هاى بسته قدم ديگر جلو آمدند. آن زن و مرد نامحرم متوجه شدند و فرار كردند. امام عليه السلام باز ايستاده بودند و «يا الله» مى گفتند، تا مطمئن شدند كه آنها رفته اند. بعد تا كنار چارچوب در آمدند، پرسيدند: چه كسى اينجا است؟ حضرت آمدند، گفتند: كسى نيست، معلوم مى شود خيالاتى شده ايد. حقيقت داشت خيالاتى نشده بود، ولى اميرالمؤمنين عليه السلام آن را پوشاند.
منبع : پایگاه عرفان