مصداق بارز نگاه دوم كه نگاه كم خردهاست زليخا، همسر عزيز مصر، است. نگاه زليخا آن طور كه از آيات قرآن پيداست هم به عالم هستى و هم به خودش نگاهى محدود و ناپاك و خسارت آور بوده است.
او، برخلاف يوسف، نعمت هاى خدا را ابزار لذّت بردن و شكم چرانى و شهوت رانى مى ديد و براى آن ها استفاده ديگرى سراغ نداشت. به همين سبب، توانى كه از نعمت هاى خدا در او به وجود مى آمد به حركتى صعودى و به سوى پروردگار منجر نمى شد. او از نعمت ها اين استفاده را مى كرد ك از خوردن نصيبى ببرد و از شهوت كامى بجويد. اين نگاه زليخا به نعمت ها و به خودش بود.
اين اوج خودبينى يك آدم است كه حياتش در گذو لذت شكم و شهوتش باشد و فكر كند سر اين سفره هرچه گذاشته اند براى ارضاى اين دو گذاشتند. چنين شخصى اگر شهوتش به جوان بيگانه اى ميل كند، به او ابراز تمايل مى كند و او را وادار به انجام خواسته اش مى كند و زليخا هم در همين مسير بود.
به طور كل، كمتر كسى از اين نوع موقعيت ها جان سالم به در مى برد، ولى يوسف هنرش در اين بود كه دل در گرو خواهش هاى دل زليخا نگذاشت و از انجام خواسته او سر باز زد. زليخا هم كه مقاومت او را ديد به زندانش انداخت، نه براى اين كه در زندان بماند و بميرد، به اين اميد كه فشار زندان او را تسليم كند و مقاومتش را بشكند و مجبور شود پيغام بدهد كه من ديگر تحمل زندان را ندارم و خواسته ات را مى پذيرم.
اما زليخا يوسف را درست نشناخته بود:
منبع : پایگاه عرفان