آنچه تا به حال درباره وظيفه انسان در عالم آورديم مربوط به حواس ظاهرى و چشم سر او بود، درحالى كه انسان حواس باطنى و چشم قلبى هم دارد. نكته در اين جاست كه انسان بر اثر تفكر درباره خودش و هستى و همسويى با هدف خلقت حواس باطنى اش به كار مى افتد و چيزهايى مى بيند و مى شنود و مى گويد كه ديگر گوش ها و چشم ها و زبان ها از آن عاجزند. رسول خدا مى فرمايد:
«من أخلص للّه اربعين يوما فجر اللّه ينابيع الحكمة من قلبه على لسانه».
هركس چهل روز خود را براى خدا خالص كند و پاك نگهدارد چشمه هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى مى شود.
ما هم اگر اهل فكر و همسويى با هدف خلقت باشيم و جود خود را تنها در راه خير هزينه كنيم به چنين درك ها و فهم ها و كراماتى مى رسيم.
اگر گوشمان همان گوشى باشد كه خدا مى خواهد چيزهاى زيادى را مى شنويم، چون پرده ها براى چنين گوشى كنار رفته اند. مطابق فرمايش قرآن، بعد از پاكى همه جانبه، گوش انسان اگر اين صداها را در بيدارى نشنود، در خواب مى شنود.البته، رسيدن به اين مقام به اين راحتى ها هم نيست ولى مى شود شنيد و ديد. چون اين صداها موجود است و مطابق قانون لاوازيه [29] از محالات است كه اين صدا در هوا نابود شود.
حالا گوش جان بسپاريم و دل به امير المومنين بدهيم كه لحظه اى وجودش را در راهى غير از راه خدا خرج نكرد، بلكه صداى مباركش را از وراى اين همه سال در محراب مسجد كوفه بشنويم كه به پروردگارش عرض مى كرد: «مولاى يا مولاى، انت المولى و انا العبد و هل يرحم العبد الا المولى؟ مولاى يا مولاى، انت العزيز و انا الذليل و هل يرحم الذليل الا العزيز؟ مولاى يا مولاى، انت الحى و انا الميت و هل يرحم الميت الا الحى؟ مولاى يا مولاى، انت القوى و انا الضعيف و هل يرحم الضعيف الا القوى؟ ...»
منبع : پایگاه عرفان