دريغم مى آيد حال كه اين حكايت را آوردم درباره نماز شب كلامى نگويم. درست است كه نماز شب مستحب است ولى كسى كه پاسى از شب گذشته از خواب دل مى كند و اين يازده ركعت را مى خواند معلوم است عاشق خداست و با او پيوند دارد. انجام واجبات مهم است و بهشت و جهنم انسان به آن ها بستگى دارد، ولى به جا آوردن مستحبات اجبارى نيست. براى همين، كسى كه عمل مستحبى را انجام مى دهد يك قدم از ديگران به خدا نزديك تر است و حال بهتر و معرفت بيشترى دارد. از طرفى، نديده ام خدا در قرآن مجيد اين قدر كه به نماز شب بها داده به عمل مستحب ديگرى بها بدهد و مثلا بگويد اگر كسى هفت بار سعى و صفا و مروه مستحبى به جاى آورد خوب است، درحالى كه درباره نماز شب كه وقتش از حدود ساعت يازده و پانزده دقيقه شب شروع مى شود تا دو دقيقه مانده به اذان صبح مى گويد:
«تتجافى جنوبهم عن المضاجع يدعون ربهم خوفا و طمعا و مما رزقناهم ينفقون. فلا تعلم نفس ما أخفى لهم من قرة أعين جزاء بما كانوا يعملون».
ملازم بستر استراحت و خواب نيستند، بلكه پهلوهايشان از خوابگاه هايشان دور مى شود، درحالى كه همواره پروردگارشان را به علت بيم از عذاب و اميد به رحمت و پاداش مى خوانند و از آنچه آنان را روزى داده ايم، انفاق مى كنند. پس هيچ كس نمى داند چه چيزهايى كه مايه شادمانى و خوشحالى آنان است به پاداش اعمالى كه همواره انجام مى داده اند، براى آنان پنهان داشته اند.
يعنى پاداش اين يازده ركعت را براى هيچ ملك، جن، و انسى معلوم نكرده ام و جز خودم هيچ كس ميزان و كيفيت آن را نمى داند. اميدوارم همين كلام كوتاه انگيزه اى باشد براى همه ما كه خود را در زمره دوستداران نماز شب و به جا آورندگان آن قرار دهيم.