ويژگى دوم مومن: صبر

امير المومنين بعد «مشغول وقته» از صفت «شكور» ياد مى كند، ولى من در اين جا صفت صبور را مقدم داشتم تا قطعه نابى را دراين باره بيان كنم.

اگر از لغت شناسان عرب درباره معناى صبر سوال كنيم، خواهد گفت صبر به معنى حبس نفس است؛ يعنى خود را در مدار ايمان به خدا نگه داشتن و به هيچ وجه از اين مدار بيرون نرفتن. اين معنى واقعى صبر است. پس صبر اين است كه تحت هيچ شرايطى با خدا سرگرانى نكنيم و رشته محبت او را پاره نكنيم؛ مثلا، در حال فقر و غنا يا هجوم مشكلات و مصائب يا حتى در حال شادمانى و سرور ارتباطمان را با خدا قطع نكنيم. وقتى مردم با ما بد مى شوند و بدون داشتن حجت شرعى آبرويمان را مى برند، با خدا و عبادت قهر نكنيم. اين صبر است و اجر عظيمى هم دارد و عملى در قرآن نيست كه براى آن دو اجر قرار داده شده باشد مگر براى صبر :

«أولئك يؤتون أجرهم مرتين بما صبروا و يدر أون بالحسنة السيئة و مما رزقناهم ينفقون».

اينان به علت صبرى كه مى كنند و بدى مردم را با نيكى و خوبى خود دفع مى كنند و از آنچه به آنان روزى كرده ايم انفاق مى نمايند، دوبار پاداش داده مى شوند.