يكى از خصوصيات عمده انسان مؤمن اين است كه از فرصت كوتاه حيات كه خداوند به او عنايت فرموده است، بهترين و بيشترين بهره را مى برد.
«مشغول وقته»
وقتش (هميشه) مشغول است.
بنابراين، وقت براى مؤمن به مثابه گوهرى تابناك است كه برايش ارزشى بى بديل دارد. طبق اين بيان، مؤمن كسى است كه لحظه لحظه موهبت حيات را به ارزش هاى الهى و ملكوتى مبدل مى سازد.
حتى خواب مؤمن نيز به عنوان پاره اى از زمان حيات چنين ظرفيتى را داراست كه به عبوديت و بندگى حق صرف گردد. خواب مؤمن در خلال دو فعاليت مثبت اتفاق مى افتد:
- زمان قبل از خواب كه از عبادت حق و خدمت خلق و سكب حلال خسته مى شود.
- زمان بعد از خواب كه با نيرويى تازه به عبادت حق و خدمت خلق و كسب حلال مشغول مى شود.
مؤمن در آستانه خواب، از عبادت حق و خدمت خلق و كسب معاش حلال خسته مى شود. پس، مى خوابد به اين نيت كه خدا اين عمل را از او طلب كرده است. از اين منظر، اگر چه خواب فى نفسه عملى مباح است ولى براى انسان مؤمن به عنوان عبادتى نظير ساير عبادات محسوب مى شود، چرا كه خواب را نوعى امتثال امر مولانا مى داند.
خداوند در قرآن مجيد به پيغمبر اسلام، صلى اللّه عليه و آله، مى فرمايد:
شب را سه قسمت كن و يك يا دو بخش آن را مختص عبارت من قرار ده، اما از وقت استراحت خود فرو نكاه:
«يا أيها المزمل. قم الليل إلا قليلا. نصفه أو انقص منه قليلا. أو زد عليه و رتل القرآن ترتيلا».
اى جامه بر خود پيچيده، شب راجز اندكى كه ويژه استراحت است- براى عبادت برخيز. نصف همه ساعات شب را به عبادت اختصاص ده يا اندكى از نصف بكاه يا مقدارى بر نصف بيفزا، و قرآن را شمرده و روشن و با تأمل و دقت بخوان.
مؤمن بعد از اين كه به امر خدا به استراحت پرداخت و بخشى از نيروى مصرف شده اش را با خواب تأمين كرد و شور و نشاط زندگى را بار ديگر در جسمش باز يافت، پس از بيدارى هم وقت خود را در راه عبادت، خدمت و كسب حلال صرف مى كند.
منبع : پایگاه عرفان