يكبار، در مقاله اى علمى نكته نوى را درباره تشيع ديدم. . نويسنده مقاله راجع به شيعه سوالاتى طرح كرده بود. از جمله اين كه شيعه چه گروهى است؟ تابع چه مسلكى است؟ اعتقاداتشان چيست؟ و ... بعد پيگيرى كرده بود كه مبدأ تشيع كجاست و اولين شيعه در امت اسلام چه كسى بوده است؟ اولين شيعه به معنى اولين پيرو و نخستين اقتداكننده. در نتيجه، پس از موشكافى و دقت فراوان به اين جا رسيده بود كه اولين شيعه در امت اسلامى وجود مبارك على بن ابى طالب، عليه السلام، بوده است كه شيعه محمد بن عبد اللّه محسوب مى شده است. بعد، نوشته بود:
كجا به دنبال ريشه شيعه مى گرديد؟ ريشه شيعه على، عليه السلام، است.
چرا انحراف مى رويد و از خودتان حرف در مى آوريد؟ چرا مى گوييد شيعه يك حزب سياسى و يك گروه خاص و بافتى جداى از امت است؟ مبدأ تشيع امير المؤمنين است. امير المؤمنين بهترين و بالاترين و اولين شيعه در امت اسلام بوده كه از تمام برنامه هاى پيغمبر پيروى كرده و در همه زندگى قدم جاى قدم پيغمبر گذاشته است:
«... يحذو حذو الرسول صلى اللّه عليه و آله».
منبع : پایگاه عرفان