گاه فردى كه خاطرش خيلى عزيز است در بستر مرگ افتاده و همه دوستدارانش دورش را گرفته اند و حاضرند هر كارى برايش بكنند تا نميرد. خداوند در سوره مباركه واقعه در اين باره مى فرمايد:
«فلولا اذا بلغت الحلقوم. و انتم حينئذ تنظرون. و نحن اقرب اليه منكم و لكن لا تبصرون. فلولا ان كنتم غير مدينين ترجعونها ان كنتم صادقين».
پس چرا هنگامى كه روح به گلوگاه مى رسد و شما در آن وقت نظاره گر هستيد و هيچ كارى از شما ساخته نيست! و ما به او از شما نزديك تريم، ولى نمى بينيد. آرى، پس چرا اگر شما پاداش داده نمى شويد و به گمان خود قيامتى در كار نيست و شما را قدرتى بزرگ و فراتر است؟ آن روح به گلوگاه رسيده را به بدن محتضر برنمى گردانيد، اگر در ادعاى خود راستگوييد؟
اين سخن قرآن به همه كسانى است كه زروزيور فريبشان داده و اراده مطلق خداوند را بر جهان به سهل گرفته اند. خطاب آيه به آنان اين است كه اگر كارى از دستتان برمى آيد چرا روح فرد محتضر را به او بر نمى گردانيد و مى گذاريد او بميرد؟
به راستى، مگر اروپايى ها و آمريكايى ها كم دارو دارند يا كم در علم پزشكى پيشرفت كرده اند؟ پس، چرا آن ها نيز، مانند مردم مشرق زمين يا كشورهاى جهان سوم يا كشورهاى عقب افتاده، مردمانشان مى ميرند و هيچ كارى هم از دست كسى در اين باره برنمى آيد؟ آرى:
|
چو مرگ تاختن آورد هيچ سود نكرد |
بقا بقاى خدايست و ملك ملك خدا. |
|
منبع : پایگاه عرفان