«و واعظ من نفسه».
اگر كسى بخواهد مؤمن واقعى باشد، بايد به وجدان بيدار خود و نصيحت كننده باطنى اش كه همان فطرت و وجدان و انصافش است تكيه كند.
ضمير انسان، نظير اين سؤال ها را بسيار از او مى پرسد: چرا به جنگ ابى عبد اللّه الحسين، عليه السلام، آمدى؟ چرا در اردوى يزيديان قرار گرفتى؟ چرا خود را به جايزه ابن زياد فروختى؟ چرا خود را در مقامى قرار دادى كه خدا، پيغمبر، على و فاطمه، عليهم السلام، را از خود ناراضى كنى؟ اين واعظ درونى و الهى و نورانى است. حرّ بن يزيد به اين چراها جواب داد و ديد به عنوان يك انسان عاقل نبايد در سلك يزيديان باشد و خود را به جايزه ابن زياد بفروشد. حر به نداى اين واعظ درونى گوش داد و به جايى رسيد كه ابى عبد اللّه، عليه السلام، كنار بدن خون آلودش فرمود:
«أنت سعيد فى الدنيا و الاخرة».
منبع : پايگاه عرفان