محبت موجودات به امام حسين عليه السلام‏

منابع مقاله:

کتاب   : تواضع و آثار آن    

نوشته : حضرت آیت الله حسین انصاریان

همه ما فقط به لطف پروردگار- هيچ عامل ديگرى را نمى شود پيدا كرد- قلبمان از عشق به أبى عبدالله عليه السلام موج مى زند، برادران، بزرگان و عالمان محترم اهل تسنن نقل مى كنند كه پيغمبر صلى الله عليه و آله به عايشه فرمود:

«انّ للحسين فى قلوب المؤمنين محبّةً مكنونةً» «1» اى عايشه! هر مؤمنى كه آفريده مى شود خداوند متعال محبّت حسين مرا در گِل او خمير مى كند. همه مى دانيم كه وجود مبارك حضرت سيدالشهدا عليه السلام چهره عظيمى در ميان تمام موجودات عالم هستى دارد، همه مى دانيم انبيا به ايشان متوسل شدند، همه مى دانيم پيغمبر صلى الله عليه و آله و ائمه عليهم السلام به ايشان متوسل شدند، وقتى كه باران نمى باريد و خشكسالى بود، اميرالمؤمنين عليه السلام به ايشان مى فرمود: «2» دعا كن، نمى گفت برو نماز باران بخوان، چون مى دانست راه بين حسين و خدا ميان بر است.

زينب كبرى عليها السلام مى فرمايد: سى و هفت سالى كه برادرم در عصر پدرم اميرالمؤمنين بود يكبار پدرم او را به يا حسين صدا نزد، هر وقت مى خواست او صدا كند، اميرالمؤمنين عليه السلام تمام قد از جا بلند مى شد، يك حالت ادب به خود مى گرفت و آرام مى گفت: «الىّ يا ابا عبدالله» نام او را نمى گفت.

بارك الله به مقبل اصفهانى «3» كه قبرش در كاشان است. مى گويد:

مقبل! هيچ اشتباهى نكردى، اگر در اين جلسه بوديد ما با قرآن و روايت ثابت مى كرديم كه هيچ اشتباهى نكرديد، بسيار درست گفتيد.

مقام و عظمت امام حسين عليه السلام

اين وجود مبارك كه از رحمت، علم، لطف و از فيوضات خدا پر است، اين وجود مبارك كه پيغمبر صلى الله عليه و آله مى فرمايد: آقاى تمام اولين و آخرين شهيدان مى باشند، آقاى همه شهيدان، شهداى كربلا هستند و آقاى شهداى كربلا حسين من است؛ يعنى شهيدى به آقايى أبى عبدالله در عالم نيست. همه مى دانيم كتاب با عظمت «كامل الزيارات» كه بعضى از مراجع تقليد وقتى مى خواهند يك روايت از آن كتاب نقل كنند مى گويند ما سند و راوى نقل كننده را نمى خواهيم، همين كه در اين كتاب اين روايت آمده ما به آن فتوا مى دهيم، در اين كتاب امام صادق عليه السلام مى فرمايد: پروردگار هر شب جمعه هفتاد بار حسين را زيارت مى كند. البته من نمى دانم زيارت خدا چگونه است؟ يعنى جلوه به قلب ايشان مى كند، همان چيزى كه حضرت موسى عليه السلام در كوه طور خواست.

تواضع امام حسين عليه السلام «5»

اين انسان سوار بر يك قاطر است، از يك محلى در مدينه رد مى شود، چهار پنج كارگر، نماز ظهر خود را خوانده و روى خاك هاى كوچه نشسته و يك پارچه پهن كرده بودند و يك مقدار نان خشك ريخته بودند و مى خواهند غذا بخورند. چشم يكى از آنها به أبى عبدالله عليه السلام افتاد، گفت: صبر كنيد من بروم اگر امام حسين عليه السلام ناهار نخورده، او را دعوت كنم بيايد با ما ناهار بخورد.

تا اين را گفت، بقيه كارگرها گفتند، عقلت كم است، آسمان و زمين غلام حلقه به گوش حسين عليه السلام است، از او دعوت كنيم با ما ناهار بخورد؟! و روى خاك ها بنشيند، گفت: رفقا شما حسين را نمى شناسيد. بلند شد دويد و جلوى مركب آمد، گفت: حسين جان غذا خورده ايد؟ فرمود: نه.

اولياى خدا هميشه راست مى گويند به خدا، خانواده، به مردم و خود راست مى گويند، گفت: ميل به غذا دارى، فرمود: بله، گفت: مى آييد با ما ناهار بخوريد، فرمود: بله، از قاطر پياده شدند، روى خاك نشستند، غذاى آنها كه تمام شد، فرمود: من دعوت شما را اجابت كردم، حالا من اگر شما را دعوت كنم اجابت مى كنيد. گفتند: يابن رسول الله، با كمال ميل اطاعت مى كنيم،

فرمود: فردا همه شما خانه ما دعوت هستيد، يك غذاى خوبى پخت، بعد به قنبر فرمود: پول و لباس، به اين بزرگواران بده، اينها ميهمانان من هستند.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- الحق المبين في معرفة المعصومين عليهم السلام، الشيخ علي الكوراني العاملي: 588؛ «والإمام الحسين عليه السلام له جاذبية خاصة في القلوب بمجرد ذكر اسمه: إن للحسين محبة مكنونة في قلوب المؤمنين.»

و نيز در بحار الأنوار: 43/ 272، حديث 93؛ « [الخرائج و الجرائح ] أَنَّ النَّبِيَّ صلى الله عليه و آله خَرَجَ فِي طَلَبِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ قَدْ خَرَجَا مِنَ الْبَيْتِ وَ أَنَا مَعَهُ فَرَأَيْتُ أَفْعًى عَلَى الْأَرْضِ فَلَمَّا أَحَسَّتْ بِوَطْءِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله قَامَتْ وَ نَظَرَتْ وَ كَانَتْ أَعْلَى مِنَ النَّخْلَةِ وَ أَضْخَمَ مِنَ الْبَكْرِ يَخْرُجُ مِنْ فِيهَا النَّارُ فَهَالَنِي ذَلِكَ فَلَمَّا رَأَتْ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله صَارَتْ كَأَنَّهَا خَيْطٌ فَالْتَفَتَ إِلَيَّ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله فَقَالَ أَ لَاتَدْرِي مَا تَقُولُ هَذِهِ يَا أَخَا كِنْدَةَ قُلْتُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَعْلَمُ قَالَ قَالَتِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يُمِتْنِي حَتَّى جَعَلَنِي حَارِساً لِابْنَيْ رَسُولِ اللَّهِ وَ جَرَتْ فِي الرَّمْلِ رَمْلِ الشِّعَابِ فَنَظَرْتُ إِلَى شَجَرَةٍ لَاأَعْرِفُهَا بِذَلِكَ الْمَوْضِعِ لِأَنِّي مَا رَأَيْتُ فِيهِ شَجَرَةً قَطُّ قَبْلَ يَوْمِي ذَلِكَ وَ لَقَدْ أَتَيْتُ بَعْدَ ذَلِكَ الْيَوْمِ أَطْلُبُ الشَّجَرَةَ فَلَمْ أَجِدْهَا وَ كَانَتِ الشَّجَرَةُ أَظَلَّتْهُمَا بِوَرَقٍ وَ جَلَسَ النَّبِيُّ بَيْنَهُمَا فَبَدَأَ بِالْحُسَيْنِ فَوَضَعَ رَأْسَهُ عَلَى فَخِذِهِ الْأَيْمَنِ ثُمَّ وَضَعَ رَأْسَ الْحَسَنِ عَلَى فَخِذِهِ الْأَيْسَرِ ثُمَّ جَعَلَ يُرْخِي لِسَانَهُ فِي فَمِ الْحُسَيْنِ فَانْتَبَهَ الْحُسَيْنُ فَقَالَ يَا أَبَتِ ثُمَّ عَادَ فِي نَوْمِهِ فَانْتَبَهَ الْحَسَنُ وَ قَالَ يَا أَبَتِ وَ عَادَ فِي نَوْمِهِ فَقُلْتُ كَأَنَّ الْحُسَيْنَ أَكْبَرُ فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله إِنَّ لِلْحُسَيْنِ فِي بَوَاطِنِ الْمُؤْمِنِينَ مَعْرِفَةً مَكْتُومَة.»

(2)- بحار الأنوار: 44/ 187، باب 25، حديث 25؛ «عُيُونُ الْمُعْجِزَاتِ، عَنِ الصَّادِقِ عليه السلام عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عليه السلام قَالَ جَاءَ أَهْلُ الْكُوفَةِ إِلَى عَلِيٍّ عليه السلام-/ فَشَكَوْا إِلَيْهِ إِمْسَاكَ الْمَطَرِ وَ قَالُوا لَهُ اسْتَسْقِ لَنَا-/ فَقَالَ لِلْحُسَيْنِ عليه السلام قُمْ وَ اسْتَسْقِ فَقَامَ-/ وَ حَمِدَ اللَّهَ وَ أَثْنَى عَلَيْهِ وَ صَلَّى عَلَى النَّبِيِّ-/ وَ قَالَ اللَّهُمَّ مُعْطِيَ الْخَيْرَاتِ وَ مُنْزِلَ الْبَرَكَاتِ-/ أَرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْنَا مِدْرَاراً وَ اسْقِنَا غَيْثاً مِغْزَاراً-/ وَاسِعاً غَدَقاً مُجَلِّلًا سَحّاً سَفُوحاً-/ فِجَاجاً تُنَفِّسُ بِهِ الضَّعْفَ مِنْ عِبَادِكَ-/ وَ تُحْيِي بِهِ الْمَيِّتَ مِنْ بِلَادِكَ آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ-/ فَمَا فَرَغَ عليه السلام مِنْ دُعَائِهِ حَتَّى غَاثَ اللَّهُ تَعَالَى غَيْثاً بَغْتَةً-/ وَ أَقْبَلَ أَعْرَابِيٌّ مِنْ بَعْضِ نَوَاحِي الْكُوفَةِ-/ فَقَالَ تَرَكْتُ الْأَوْدِيَةَ وَ الآْكَامَ يَمُوجُ بَعْضُهَا فِي بَعْض.»

(3)- نامش آقا محمد شيخا معروف به ميرزا مقبل مردى با كمال و با وجد و حال بوده و در عصر نادرى از ايران گريخته به هندوستان رفت و در گجرات نزد مؤمن خان ناظم آن ديار مى گذرانيد و هم در آن سامان در سنه 1157 هجرى قمرى درگذشت طبع خوشى داشته. اين شعر از اوست:

گلزار جاويدان: 1387.

(4)- مقبل اصفهانى.

(5)- وسائل الشيعة: 24/ 300، باب 28، حديث 30603؛ «الْعَيَّاشِيُّ فِي تَفْسِيرِهِ عَنْ مَسْعَدَةَ قَالَ مَرَّ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ عليه السلام بِمَسَاكِينَ قَدْ بَسَطُوا كِسَاءً لَهُمْ فَأَلْقَوْا عَلَيْهِ كِسَراً فَقَالُوا هَلُمَّ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَثَنَى (رِجْلَهُ وَ نَزَلَ) ثُمَّ تَلَا إِنَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ ثُمَّ قَالَ قَدْ أَجَبْتُكُمْ فَأَجِيبُونِي قَالُوا نَعَمْ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ قَامُوا مَعَهُ حَتَّى أَتَوْا مَنْزِلَهُ فَقَالَ لِلرَّبَابِ أَخْرِجِي مَا كُنْتِ تَدَّخِرِينَ.» بحار الأنوار: 46/ 55، باب 5، حديث 2؛ «الكافى، هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام قَالَ مَرَّ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا عَلَى الْمَجْذُومِينَ-/ وَهُوَ رَاكِبٌ حِمَارَهُ وَ هُمْ يَتَغَدَّوْنَ-/ فَدَعَوْهُ إِلَى الْغَدَاءِ فَقَالَ-/ أَمَا إِنِّي لَوْ لَاأَنِّي صَائِمٌ لَفَعَلْتُ-/ فَلَمَّا صَارَ إِلَى مَنْزِلِهِ أَمَرَ بِطَعَامٍ فَصُنِعَ-/ وَ أَمَرَ أَنْ يَتَنَوَّقُوا.»

 (6)- ابوالقاسم فردوسى.