قرآن مجيد در اين تصوير خود، از حيات دنيوى مى گويد: جهان؛ يعنى تجارتخانه، و انسان؛ يعنى تاجر، و مواهب عالم، از عمر گرفته تا كوچك ترين شى ءاى كه آدمى با آن ارتباط دارد، عبارت است از سرمايه. جهانيان در ايام حيات خود در خانه دنيا بر دو دسته هستند، يا تجّارى هستند كه در پايان زندگى و هنگام انتقال به عالم آخرت، در تمام برنامه هاى حيات، منفعت كسب كرده اند، و يا گروهى هستند كه با ضرر صد در صد رو به رو شده اند. آن ها خيال مى كردند كه در راه درست دارند حركت مى كنند، ولى خود اين گمان هم از گمراهى و جهل و نادانى شان بود؛ آن ها داشتند در همه شؤون حيات، ضرر صد در صد مى دادند، و نمى فهميدند. حالا اين ضرر كردن، در لباس پوشيدن، در غذا خوردن، در خانه ساختن و در ازدواج و معاشرت آنان بود؛ يعنى آنان در همه جهات داشتند ضرر مى كردند و مجموع عمرشان آميخته با خسارت، بدبختى، بيچارگى و ذلت بوده است، امّا خود خيال مى كردند كه آن ها همه عزت بودند. خداى متعال در آيات سيزده و چهارده سوره كهف درباره چنين زندگى اى مى فرمايد:
قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرينَ أَعْمالًا* الَّذينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِى الْحَياهِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً
آيات مزبور همه جهات زندگى را شامل مى شود. اين انسان ها خودشان خيال مى كردند كه زندگى خوب و سالمى دارند. قرآن مجيد و روايات در اين جا به طرز شگفت آورى انسان را متذكّر نموده و بيدار مى كنند كه با بريده شدنش از حريم نبوت، چشم، گوش، دست، پا، شكم، فكر و اخلاق، همگى، داراى زواياى انحرافى مى شوند و ترديدى هم در آن نيست.
منبع : پایگاه عرفان