در نهج البلاغه شريف درباره موقعيت جامعه بشرى در زمان بعثت نبى اكرم صلّى الله عليه و آله و سلّم آمده است. «أَرْسَلَهُ عَلَى حِينِ فَتْرَهٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ طُولِ هَجْعَهٍ مِنَ الْأُمَمِ.» : خداى بزرگ پيغمبر اسلام صلّى الله عليه و آله و سلّم را روزى مبعوث به رسالت كرد كه ارتباط جامعه انسانى با حريم نبوت قطع شده بود. طبق آيات قرآن مجيد، جوامع انسانى زمانى كه بى ارتباط با حريم نبوت زندگى كنند، از تمام منافع عالى بى بهره هستند. اين جا ممكن است كسى بگويد، جوامع بريده از انبيا، از نظر اقتصادى و از نظر مادى و از نظر مسكن، پوشاك، خوراك و مايحتاج مردمى غنى و ثروتمند هستند، براى همين با مشاهده وضع اين جوامع بريده از نبوت، معلوم نيست اين جمله، جمله صحيحى باشد كه: گروه بريده از حريم نبوت از همه منافع عالى محروم اند. براى جواب اين اشكال، اگر به خود قرآن مجيد مراجعه كنيد، بهترين راه و نزديك ترين راه را، ارزيابى هاى الهى نسبت به حيات جوامع انسانى مى يابيد؛ چون عالم، عادل و حكيم على الاطلاقى در طول تاريخ به ارزيابى هايى برخاسته و در اين ارزيابى ها، مرحله ناقص و باطلى ديده نمى شود. او در يك ارزيابى كلى نسبت به امت هاى پيشين كه در آيات چهل و دو تا چهل و پنج سوره انعام آمده، برخودارى و تنعّم چنين جوامع بريده از نبوت را فريبى الهى نسبت به آنان دانسته است كه در پى خود ريشه كن شدن چنين تمدّن هايى را به دنبال دارد:
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا إِلى أُمَمٍ مِنْ قَبْلِكَ فَأَخَذْناهُمْ بِالْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ* فَلَوْ لا إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا تَضَرَّعُوا وَ لكِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ ما كانُوا يَعْمَلُونَ* فَلَمَّا نَسُوا ما ذُكِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ كُلِّ شَىْ ءٍ حَتَّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَهً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ* فَقُطِعَ دابِرُ الْقَوْمِ الَّذينَ ظَلَمُوا وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ*
البته، خداوند متعال چنين تنعّم و برخودارى را در آيه نود و شش سوره اعراف به جوامع اهل ايمان و تقوا وعده داده است:
وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ
منبع : پایگاه عرفان