اولين جنبه اى كه بايد عمل را به سمت پروردگار عالم، بدرقه كند، ايمان خود انسان است. متصلين الهى، اعمالشان قبول مى شود، و خدا اصلًا به اعمال غير متصلين، كلمه صالح را وصل نمى كند. شما مى گوييد، خدمت به جامعه بشر. من مى پرسم، مگر بشر در مقابل خدا چه كسى است كه براى استفاد بشرى ديگر از خدمت او، چنين بر سر خدا منت بگذارد، مثلًا چهار متر سيم را به يكديگر وصل كرده، و چهار تا پيچ و مهره را به همديگر بسته، و سى واشر و برنامه هاى ديگر صنعتى را با يكديگر مركّب كرده، و اين محصول براى بشر وسيله اى شده كه او مى تواند راه هزار متر را در يك برنامه زمانى كمتر از مركب هاى قديم طى كند. شما چنين كارى را خدمت به بشر مى بينى، ما هم اين نگاه را قبول مى كنيم، ولى اين عمل در منطق الهى وقتى مورد ارزيابى قرار مى گيرد، خدا هم براى پذيرش آن شرايطى را عرضه كرده كه اگر بشر بخواهد از زير بار آن شرايط فرار كند، او آن عمل را قبول نمى كند؛ چون او اول اعلام كرده، و حق، هميشه اول با او است، نه با بشر كه بعد بخواهد بر خدا منت بگذارد. حق هميشه با خداوند است. اصلًا اول حق، وسط حق و آخر حق، هميشه به پروردگار عالم برمى گردد. هر كجا كه بشر بخواهد حقى را رعايت كند؛ حقّ خداوند بر همه حقوق مقدّم و پيش است، و از همه حقوق مهم تر مى باشد.
قرآن مجيد مى فرمايد: به پدر و مادر احسان كنيد، اما نه به نحو كلى.
امام صادق و امام رضا عليهما السلام مى فرمايند: رعايت حقوق پدر و مادر مؤمن باشند يا مشرك، واجب است مگر در جايى كه خدا آن را گناه شمرده است و بخواهد حق خدا پايمال شود. در آن جا پدر و مادر از ارزش پدر و مادرى مى افتند و ديگر پدر و مادر نيستند؛ آن جا ميدان مبارزه دو انسان با پروردگار در خطّ زندگى بشرى مى باشد كه فرزند آن ها است، و حقّ پروردگار عالم مقدّم است؛ چون حيثيت يك زن يا حيثيت يك مرد كه در منطقه مخلوقيت هستند، با ذات اقدس خالق قابل مقايسه نيست. احسان به پدر و مادر صحيح است، اما تا هنگامى كه حقى از حقوق الهى پايمال نشود.
منبع : پایگاه عرفان