در اين جا ما هاجر را مى بينيم كه در برابر اين انسانِ جامع تمام ارزش ها و كمالات مى گويد، من از احساسات و عواطف دو روزه ام گذشت مى كنم تا شايد، بلكه يقيناً در اين ازدواج بركاتى به وجود آيد. خدا هم در برابر اين ازدواج، اسماعيل را به اين زن داد. عجب خانمى، و چه بچه اى. اين خانم فقط همين يك پسر را پيدا كرد. امّا اين بچه، ريش پاك ترين، كامل ترين و بهترين نسل عالم شد.
به راستى هاجر كيست؟ و مادر چه زنان و مردانى است؟ او مادر خديج كبرى، فاطم زهرا، زينب كبرى سلام الله عليهم است؛ هم چنين او مادر پيامبر اسلام، اميرمؤمنان، امام حسن و امام حسين سيد الشهداء و باقى ائمه و امام زمان صلوات الله عليهم است. تمام سادات عالم، چه از طريق مادرى و چه از طريق پدرى، به هاجر مى رسند. قبر اين مادر و اين فرزند كه مدت كمى در دنيا زندگى كردند، در كنار كعبه است. من هر وقت كه به آن محل مى رفتم، به ياد جريانات زندگى نورانى و ملكوتى ابراهيم، هاجر و اسماعيل مى افتادم. ما كه اغلب يا به حج واجب رفته ايم، يا به حج عمره، و يا در فيلم ها و در عكس ها ديده ايم كه در يك طرف كعبه، ديوارى كوتاه و بيضى شكل وجود دارد كه اين قطعه، جزء طواف نيست. خداوند متعال، داخل اين ديوار را، قطعه بيضى شكل را، از طواف استثنا كرده است و كسى حق ندارد از آن جا طواف خود را آغاز كند؛ چون آن جا جزء مطاف نيست. اين قطعه در روزگارى خان اين مادر و اين فرزند بود، و پنج هزار سال است كه اسم آن را" حجر اسماعيل" گذاشته اند. ناودان بام كعبه به طرف حجر است. آيات رحمت خدا بر روى پرد كعبه هم بر روى حجر اسماعيل است؛ هم چنين قبر هاجر و اسماعيل زير ناودان است؛ يعنى خدا قبر اين زن و بچه ابراهيم عليه السلام را آورده و آن را ديوار به ديوار خان خودش قرار داده است. مى پرسم بهتر از اين وضع مى شود كه آدم، همساى خان خدا بشود؟
منبع : پایگاه عرفان