بسيار گفتن « لا حول ولا قوّة إلا بالله العلى العظيم »

از سفارشات بسيار مهم قرآن مجيد و روايات ، متذكر بودن انسان به ذكرى است كه آن ذكر ، قلب را صفا مى دهد و سينه را جلا مى بخشد و روح را آراسته به نورانيت مى كند و نفس را به عرصه ى تزكيه مى كشاند و اعضا و جوارح را تحت تأثير قرار مى دهد . از جمله ى آن ذكرها ، ذكر نورانى و ثمربخش « لا حول ولا قوة الاّ بالله العلى العظيم » است .« حول » به معناى تحول و دگرگونى و « قوت » به معناى توانايى و نيرومندى است ، و اين حقيقت براى اهل بصيرت و صاحبان دانش و بينش و خردمندان بزم آفرينش مسلّم و قطعى است كه در همه ى عرصه ى هستى و پهن دشت خلقت هيچ نوع تحوّل و دگرگونى و توانايى و نيرومندى جز با تكيه بر خداى برتر و بزرگ وجود ندارد . اگر او تحوّل چيزى را اراده كند تحوّل انجام خواهد گرفت ، گرچه همه ى موجودات جهان هستى در برابر خواست او بايستند ، و اگر او بخواهد نيرومندى اش را در كارى به كار گيرد به كار مى گيرد و هيچ نيرويى در برابر نيروى حضرتش تاب مقاومت ندارد .
اگر اين ذكر از دل شروع شود ، و نورانيتش روان و جان را در آغوش گيرد و بر زبان صادقانه جارى گردد ، اين حقيقت خودنمايى خواهد كرد كه همه ى دگرگونى ها به دست اوست و توانايى و نيرومندى در ملك و ملكوت و غيب و شهادت جز توانايى و نيروى او وجود ندارد ; بنابراين در صورتى كه انسان وابسته به وجود مبارك حق باشد ، و راه استوار و صراط قويم اسلام را بپيمايد وبه فرمان هاى ثمر بخش حضرت محبوب گردن نهد ، از تحولات و تغييرات باكى به خود راه نمى دهد و از هيچ قدرتى كه در برابر قدرت دوست پوچ و هيچ است نمى هراسد و در برابر ستمگران مى ايستد ; و اگر ايستادنش به قيمت از دست دادن جانش تمام شود هم چون پيشواى شهيدان با همه ى وجود فرياد مى زند :إنّى لا أرَى الموتَ إلاّ سَعادةً ولا الحياةَ مَعَ الظّالمينَ إلاّ بَرَماً.من مرگ را جز سعادت و خوشبختى و زندگى با ستمگران را جز ملولى و نابودى نمى دانم .
كسى كه به اين صورت ياد خدا كند بى ترديد خداى مهربان هم از او ياد مى كند . و ياد خدا نسبت به عبد تحقق آثار ذكر در خيمه ى حيات عبد و جلوه دادن توفيق در همه ى شؤون زندگى اوست .( فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ ).
مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم .و اين ذكر و ياد و متذكّر بودن بايد پيوسته و دايم باشد ، كه ياد و ذكر پيوسته و دايم اسلحه ى نيرومندى براى راندن شيطان و دور كردن او از عرصه ى زندگى است .( يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً ) .اى اهل ايمان خدا را فراوان و بسيار ياد كنيد .( فَإِذَا قَضَيْتُمُ الصَّلاَةَ فَاذْكُرُوا اللّهَ قِيَاماً وَقُعُوداً وَعَلَى جُنُوبِكُمْ ) .چون نماز را به پايان برديد پس خدا را در حال قيام و قعود و به پهلو خوابيده ياد كنيد .ابن عباس در توضيح اين آيه مى گويد : يعنى خدا را در شب و روز و در خشكى و دريا و در سفر و حضر و هنگام دارايى و تنگدستى و بيمارى و سلامت و پنهان و آشكار ياد كنيد .اين گونه ذكر در حقيقت همان ذكر قلبى دايمى است كه در بخشى از فرصت ها ، بى اختيار و با اختيار بر زبان جارى مى شود و اشك از ديدگان بر چهره فرو مى ريزاند و اعضا و جوارح را در همه ى حركاتشان از ضربه هاى مهلك شيطان حفظ مى كند و وسوسه گرى ها و اغواگرى ها را از دامن حيات دور مى نمايد .رسول خدا (عليه السلام) مى فرمايد :
مَن أكثَرَ ذِكرَ اللهِ اَحَبَّهُ اللهُ ، وَمَنْ ذَكَرَ اللهَ كَثِيراً كُتِبَت لَه بَرَاءَتانِ : بَرَاءَةٌ مِن النّارِ وَبَراءَةٌ مِن النِّفاقِ .كسى كه همواره ياد خدا كند خدا او را دوست خواهد داشت ، و كسى كه پيوسته ياد خدا باشد دو برائت براى او ثبت مى شود : برائتى از آتش دوزخ و برائتى از دورويى و نفاق .امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد :شِيعَتُنا الَّذينَ إذا خَلَوْا ذَكَروا اللهَ كَثيراً .شيعيان ما كسانى هستند كه چون خلوت كنند در آن خلوت پيوسته خدا را ياد مى كنند .