معنای حقیقی عرفان عبارتست از شناخت و درک نسبت به خالق یکتا و نسبت به دستوراتی که برای بندگانش صادر نموده بنابراین عارف حقیقی کسی است که اولا : خالق هستی را آنطور که حقش هست بشناسد و ثانیا: تمام دستورات او را اجرا نموده و کاملا تسلیم خواسته های خدا باشد هرچه بر او واجب کرده بنحو احسن بجای آورد و هرچه را بر او حرام کرده ترک نماید و از حق الناس و لقمه های حرام و شبهه ناک نیز پرهیز کند و تنها در این صورت است که می توان این شخص به مقام عالی عرفان رسیده و جزء عرفا شده است .