اثر حرام خورى و حلال خورى

 صاحبان اين عناوين همگى منابع زيان هستند ؛ يعنى هر جامعه اى كه مشرك ، منافق ، مجرم ، مفسد و فاسق بيشتر دارد ، آن جامعه امنيت كمترى دارد يا ندارد .

 آن جامعه از نظر اقتصادى ، وضع خوبى ندارد . اقتصاد ربايى ، غصبى و همراه با نيرنگ ، اقتصاد حرام خورى است و اين حرام خورى ها، نور باطن مردم را خاموش مى كند .

 مى گويند : حاكم ستمگرى بود ، وقتى ستم مى كرد ، مردم محل دست به دعا برمى داشتند و او به زندگيش گره سنگينى مى خورد و متوقف مى شد . باز مقدارى مى گذشت و هوس مى كرد كه ظلم مالى ، اقتصادى يا اجتماعى كند ، دوباره مردم خدا خدا مى كردند ، زندگى او لنگ مى شد . يا بچه اش مريض مى شد ، يا خودش درد بدى مى گرفت و يا به كارش گره مى افتاد .

 روزى پرسيد : مگر مردم چقدر با خدا و خدا با آنها رفيق است كه هر وقت اين ها خدا خدا مى گويند ، خدا جواب آنها را مى دهد ؟ وزير آدم زيركى بود ، گفت : جناب حاكم ! اين مردم از بزرگ و كوچك ، همگى حلال خور هستند و دعاى حلال خور مستجاب است . اگر مى خواهى راه اين ها را به خدا ببندى ، بايد رشته اقتصادى آنان را آلوده كنى تا ديگر دعاى آنان مستجاب نشود .