امام على عليه السلام در تشريح لذيذترين امور دنياى زودگذر و از دست رفتنى مى فرمايد:
دنيا شش چيز است:
خوردنى، آشاميدنى، بوييدنى، پوشيدنى، برنشستنى، به نكاح خواستنى.
شيرين ترين خوردنى ها، عسل است و آن از دهن زنبور است، شريف ترين آشاميدنى، آب است و خاص و عام نسبت به آن برابرند و شريف ترين پوشيدنى ها، ابريشم است و آن بافته يك كرم است و شريف ترين بوى ها، مشك است و آن از خون آهو است و شريف ترين بر نشستنى، اسب است و عظيم ترين لذت، شهوت است كه اتصال دو مركز قذارت به يكديگر است .
اين است محصول ظاهر دنيا كه كثيرى از مردم نسبت به آن گريبان پاره كرده و خودكشى مى كنند و براى به دست آوردن آن خويش را به هزار گناه و معصيت و رذيلت اخلاقى آلوده مى نمايند!!
هماى شيرازى گويد:
جهان و كار او باشد فسانه |
منه دل بر فسانه كودكانه |
|
فسانه ننگرى كار جهان را |
كه حكمت هاست اندر اين فسانه |
|
از اين زندان درآ اى مرغ قدسى |
كه هستت شاخ طوبى آشيانه |
|
اگر خواهى سليمانت دهد بار |
رهايى جو دلا زين ديو خانه |
|
تو سيمرغى به قاف وحدت اى دل |
چرا ماندى اسير آب و دانه |
|
در اين عالم كه بيت العنكبوتست |
روا نبود كند سيمرغ لانه |
|
تو باز دست سلطان جهانى |
چرا با كركسانى هم ترانه |
|
هما جز گلستان مهر حيدر |
نگيرد مرغ جانم آشيانه |
|
بجو در دوستى آل حيدر |
بهشت عدن و عيش جاودانه |
|
منبع : پایگاه عرفان