اراده حق در عطاكردن فرزند

وجود مقدس حق، فعّال مايشاء، مالك آسمانها و زمين، عليم و قدير، حكيم و عادل، و رحمان و رحيم است.

تصميم و اراده او نسبت به بندگان عين لطف، و محض محبت، و جلوه عشق و رحمت، و تجلى كرامت و حسن انتخاب است.

او هرچه را براى بنده اش بخواهد به مصلحت دنيا و آخرت عبد است، و عبد نسبت به حكمت و عدالت و رحمت و اراده او بايد تسليم باشد، كه اين حالت تسليم بالاترين عبادت باطن، و از اخلاق انبياء و اولياء، و نشانه عشق و معرفت عاشقان و عارفان به حضرت اوست.

آن را كه عقيم قرار داده، به كسى كه دختر مى دهد، به آنكه پسر عنايت مى فرمايد، در دامن مادرى كه دوقلوئى از پسر و دختر مى گذارد، همه و همه عين رحمت و لطف، و جوشش عشق او به بندگان است.

للّه ملك السّموات والارض، يَخلق مايشاء، يهبُ لمن يشاء اناثاً، و يهب لمن يشاء الذُّكور، او يُزوِّجهم ذُكراناً واناثاً، و يجعل من يشاء عقيماً انَّه عليمٌ قديرٌ.

پادشاهى و ملك آسمانها و زمين تنها و تنها براى خدا است، هرچه بخواهد مى آفريند، به هركه بخواهد دختر، و به هركه بخواهد پسر مى بخشد، يا در يك رحم دو فرزند يكى پسر و يكى دختر قرار مى دهد، و هركه را بخواهد عقيم و نازا مى گذارد، همانا خداوند دانا و تواناست.

بر اساس اين آيه شريفه فرزند دختر، جلوه سلطنت و پادشاهى، تجلى اراده او در آفرينش، و نور دانائى و توانائى او نسبت به انسان است.

دانش و قدرت، فعل و اراده، حكومت و مالكيت او اقتضا كرده كه پدر و مادرى داراى دختر شوند.

چهره درهم كشيدن نسبت به تولد دختر، چهره درهم كشيدن نسبت به الوهيت، مالكيت، خلقت، انتخاب و دانائى و توانائى حضرت اوست، كه گناهى بزرگ، و حالتى احمقانه، و برنامه اى بدور از منطق و حكمت است.

طفل اگر بميرد، به فرموده امام صادق (عليه السلام)، در جهان برزخ به ابراهيم و ساره سپرده مى شود، تا در دامن آنان تربيت شود، و براى آخرت پدر و مادر ذخيره گردد.

شهيد در مسكن الفؤاد نقل مى كند كه امام ششم (عليه السلام) فرمود صبر بر مرگِ طفل و دورى از جزع و فزع ثوابش بيشتر از آن است كه طفل زنده مى ماند و در ركاب حضرت قائم (عج) در حال جهاد در راه خدا شهيد مى شد.

حضرت حسين (عليه السلام) شش ماهه شهيد خود را به خيمه برگرداند، و در آغوش خواهرش زينب نهاد، و خود روى خاك نشست و عرضه داشت الهى اين شهيد شش ماهه را ذخيره روز آخرت من قرار بده.

جائى كه طفل مرده به اين اندازه براى انسان قيمت داشته باشد كودك بجا مانده و بزرگ شده، در حالى كه تربيت و وقار و ادب و ايمانش، نتيجه زحمات سنگين پدر و مادر است براى انسان چه اندازه قيمت دارد؟ دختر يا پسر هيچ فرقى نمى كند، منظور اولاد انسان است.

به فرموده قرآن مجيد در سوره انفال آيه 28: فرزندان انسان براى انسان آزمايش حقند، اگر انسان در برابر اين آزمايش و ابتلا سرفراز بيرون آيد، به اين معنا كه بوجود او خوشنود و راضى باشد، در تعليم و تربيت دينى او بكوشد، وسائل ازدواجش را در حدّ قدرت فراهم كند، احترام او را پاس بدارد، در بزرگداشت وجود او و حق او اقدام نمايد، به اجرى عظيم، و ثوابى فوق العاده رسيده.

مگر قرآن مجيد نفرموده:

المالُ والبنونَ زينه الحَيوهِ الدُّنيا والباقياتُ الصّالحاتُ خير عند ربِّكَ ثواباً وخيرٌ املًا.

مال و فرزندان زيب و زينت زندگى دنيايند، حركات شايسته اى كه دوام و بقا دارد، نزد خداوندت بسى بهتر و عاقبت آن نيكوتر است.

كسى كه براى تربيت فرزند خود زحمت مى كشد، و او را آشناى با حق و با انبياء و با ولايت و با قرآن بار مى آورد، باقيات صالحاتى است كه در بين تمام برنامه هايش نظير ندارد، و همين است كه نزد خداوند بهتر و عاقبتش براى انسان نيكوتر است.

مگر مريم كبرى، خديجه بزرگوار، آسيه باكرامت، فاطمه زهرا (عليها السلام) و زينب كبرى براى پدران خود بهترين باقيات صالحات نيستند؟

چرا كسى از دختردار شدن كسل شود؟ مگر فرزندى كه در رحم مادر قرار دارد به اراده كسى جز خدا دختر مى شود، دختر شدن فرزند در رحم عين لطف و رحمت حق و عنايت و مرحمت اوست، بايد تسليم اراده و لطف او بود، و بر نعمت وجود دختر تا پايان عمر با تمام وجود به شكر و سپاس برخاست.

به اين واقعيت حتماً توجه كنيد: رسول حق داراى چند پسر به نام قاسم، طيّب، طاهر، و ابراهيم شد، گرچه هيچ كدام زنده نماندند، ولى به خاطر پسردار شدن، از جانب خداوند تبريك و تهنيت به او داده نشد، و آيه اى هم در قرآن مجيد به اين سبب نازل نشد، ولى وقتى دخترى چون فاطمه در رحم پاك خديجه تكوّن پيدا كرد، سوره كوثر نازل شد، و بشارت خير كثير، و نيكى دائم به او داده شد!!