مصائب بر دو گونه است : مصائبی که به دست خود انسان بر ضد خودش شکل می گیرد مانند ضعف اعصاب ، کم کاری دستگاه گوارش ، رعشه ، از میان رفتن حافظه ، نابود شدن سلول های مغزی ، برباد رفتن حوصله ، پیری زودرس ، ایدز ، سوزاک ، نابود شدن ثروت که نتیجه زیانبار مشروب خواری و زنا و قمار و دگیر گناهان است که باید گفت این مصائب کیفر دنیایی معاصی و مفاسد است و به دست خود انسان برای انسان فراهم شده و چاره ای جز تحمل و کشیدن بار آنها را که هیچ ثوابی هم بر آن مترتب نیست ندارد.
قرآن در این زمینه می فرماید: و ما اصابک من سیئه فمن نفسک. آنچه از سختی و پیش آمد و زشتی و ناروائی به تو می رسد از ناحیه خود تو ، و محصول کارکرد وجود توست و در آیه دیگر می فرماید: و ان اساتم فلها. و اگر بدی کنید و مرتکب گناه و زشتی شوید زیانش متوجه خود شماست. و مصائبی چون خوف از دشمن ، و گرسنگی و قحطی ، وبیماری و معلولیت بر اثر حوادث طبیعی یا جنگ با دشمن ، و از دست رفتن ثروت به خاطر تغییرات اقتصادی یا بلاهای طبیعی و مرگ فرزند است که از نظر قرآن آزمایشی از سوی خدا برای رشد روحی و تقویت ایمان و بالارفتن درجات آخرتی است که دراین گونه مصائب باید از گله و شکایت لب بست و به جای آن مترنم به نغمه الهی رضاً بقضائک شد ، و برای حفظ ایمان و ارتباط با حق بایدتحمل و صبر کرد و استقامت ورزید و در مدار ایمان ثابت قدم ماند . که این تحمل و صبر و استقامت با تمرین هر روزه قوی می شود و نهایتاَ انسان را به مرتبه صابران که خدا در قرآن در سوره بقره نسبت به آنان اعلام درود و رحمت فرموده می رساند: و بشر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبته قالوا انا لله و انا الیه راجعون. اولئک علیهم صلوات من ربهم و رحمه و اولئک هم المهتدون (1)
صابران را که وجودشان را از خروج از مدار ایمان و سپاس و شکر حق و توجه و ذکر خدا حفظ می کنند و بر این مدار پایداری می ورزند بشارت و مژده ده ،
1 ـ بقره : 156 ـ 157
آنان که هر گه مصیبتی به عنوان آزمایش به آنان می رسد می گویند : ما از خدائیم و به سوی او باز می گردیم ، درود و رحمتی از سوی پروردگار بر آنان است و اینان راه یافتگان اند.
در بروز چنین مصیبت های باید به پیامبران که منابع عظیم صبر و تحمل و امامان که کوه های بی نظیر استقامت و پایداری بودند اقتدا کرد ، آنان که مصائب را زمینه جلوه ایمان بیشتر و آبادی آخرت ، و تصفیه جان و سبک شدن از وزر و وبال زندگی ، و افزوده شدن درجات می دانستند.
باید دید ابراهیم (علیه السلام)دربرابر مصائبی که از ناحیه نمرود و نمرودیان به او رسید چه کرد ؟ آیا برای شکستن طوفان مصیبت و از میان رفتن مشکلات و سختی ها که از طرف دشمن به او تحمیل شده بود با دشمن سازش کرد یا برمصائب استقامت ورزید تا خلیل خدا و امام ناس شد.
باید به ایوب وصبرش و یعقوب و یوسف و استقامتشان و پیامبر اسلام و برخورد زیبایش با مصائب و به آقای شهیدان تاریخ حیات حضرت حسین(علیه السلام) نگریست و از آنان درس وفاداری به حق و استقامت در برابر حوادث و صبر در مقابل مصائب آموخت ، تا ایمان حفظ شود ، و درجات و مراتب افزون گردد، و آبرو بیشتر شود ، و مقاومت به نقطه مطلوب برسد ، و نهایتاَ رضای مولا جلب شود.