عفت و مروت‏ وحسن خلق‏ با سکوت

و نيز از منافع خاموشى، عفت و مروّت است، عفت از ارتكاب مناهى و معاصى؛ زيرا به حكم عقل، هر كس حول و حوش قرقگاه چريد، امكان افتادنش در آن مى رود.

آرى، هر كس به زياده گويى عادت كند، عاقبت به هر گفتار ناپسندى دچار آيد، كم گويى و خاموشى مورّث عفت نفس است.

و نيز از صمت، مروّت حاصل آيد، چرا كه معنى مروّت عمل كردن است به آنچه از نظر حق سزاوار است و لايق زبان، نطق به ضروريات است چه ضرورى دنيوى چه ضرورى اخروى، چون خاموشى ادامه پيدا كند، صفت مروّت براى زبان حاصل شود و خلاصه كلام اين كه خاموشى، زبان را در دو سنگر الهى عفت و مروّت- هم چون سربازى تسليم مقام مافوق- حفظ خواهد كرد.

حسن خلق

و نيز خاموشى، علت كياست و حسن خلق است، چه بسيار گفتن و بسيار شنيدن مورث تنگ خلقى يا بد خلقى است.