آرى، بدون شك سبب هلاكت و نجات مردم سخن و خاموشى است.
كسى كه با كلام و شايعه مردم را ترسانده و يا شخصيّت آنان را گرفته و براى اسارت عباد حق، به هزار خدعه و مكر از طريق كلام، توسّل جسته و يا با كلام باطل هزاران بنده حق را به گمراهى كشيده، جز اين است كه خود را به هلاكت ابدى دچار كرده؟
و كسى كه با سخن خود، مال مردم را به غارت داده و جان شيرين جاندار، از او گرفته و عرض و آبروى آبرودار را به باد داده، آيا خود را به چاه هلاكت نينداخته؟
ولى كسى كه از تمام اين امور خاموش بوده، سبب نجات خود را فراهم آورده و در پيشگاه حضرت دوست براى خود، كسب آبرو كرده است.
آرى، بايد خيمه زندگى از خاكدان عصيان بيرون زده و در بستان معرفت جاى باز كرده و مقيم ديار عبادت و طاعت شويم، تا از نسيم مهر و عنايت و رحمت و لطف حضرت يار، زنده گشته و به نعمت ابدى متنعم شويم.
به قول عاشق وارسته، فيض بزرگوار:
|
خيز تا زين خاكدان بيرون رويم |
زين سراى مردگان بيرون رويم |
|
|
زنده گرديم از حيات جاودان |
زين جهان جان ستان بيرون رويم |
|
|
راست از هم صحبتى هاى كجان |
هم چو تيرى از كمان بيرون رويم |
|
|
تا شويم الّا بما شا را محيط |
زين محيط آسمان بيرون رويم |
|
|
گوهر بحر يقين آيد به كف |
گر زصحراى گمان بيرون رويم |
|
|
در بلا و در ولا قربان شويم |
از تن و جان و جهان بيرون رويم |
|
منبع : پایگاه عرفان