مناجات تا طلوع فجر

مى گويند: زنى كور همه شب تا وقت سحر براى عبادت بيدار بود. چون سحر مى رسيد، با صدايى حزين مى گفت: الهى! بندگانت شب را گذراندند و به رحمت و فضل و مغفرتت سبقت گرفتند، تو را به تو مى خوانم نه به غير تو، مرا در گروه سبقت گيرندگان به رحمتت قرار ده، مقامم را در بهشت در زمره مقرّبين بالا بر، به بندگان شايسته ات ملحقم كن، تو ارحم الراحمين واعظم العظماء و اكرم الكرمايى، اى كريم! آن گاه به حالت سجده بر زمين مى افتاد كه صداى افتادنش شنيده مى شد سپس تا طلوع فجر در گريه و مناجات بود