در سوره جن مى فرمايد: اين اسكلت استخوانى
« فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبًا »
هيزم جهنم است، هيزم نسوز هم هست.
« لاَ يَمُوتُ فِيهَا وَ لاَ يَحْيَى »
اگر كسى باور نكند كه اين اسكلت تبديل به هيزم نسوز مى شود، بايد كوره ها را ببيند، خاك نسوز، آجر نسوز، طناب نسوز، نخ نسوز، آتشى كه شش هزار درجه در كوره ذوب آهن و مس است، خود كوره را نمى سوزاند. با آن حرارت شديد و هجوم قوى.
استخوانهاى انسانِ پوچ و پوك شده هم هيزم جهنم است، ولى هيزم نسوز، با اين كه آتش جهنم قدرت شديدى دارد.
در دعاى كميل اميرالمؤمنين با اشك چشم گفت:
« هذا ما لا تقوم له السموات و الارض »
اين آتشى است كه آسمان ها و زمين در مقابل او مقاومت ندارند، نابود مى شوند. ولى اين استخوانهاى پوچ و توخالى، هيزم نسوز جهنم است. او بايد فرمان بدهد كه بسوز و خاكستر شو، اما فرمان صادر نمى كند.
در قرآن هم نمونه مى آورد؛ ابراهيم عليه السلام را در آتش دنيا انداختند، من به آتش گفتم:
« كُونِى بَرْدًا وَسَلَـمًا عَلَى إِبْرَ هِيمَ »
براى ابراهيم، خنك شو و امنيت ايجاد كن. نمى خواهم ابراهيم را بسوزانى.
تو كارت سوزاندن است، اما اين را نسوزان. در قيامت هم به كل استخوانهاى اهل جهنم مى گويند: بسوزيد، ولى نابود نشويد. قرآن مجيد مى گويد: كسى كه رحمت خدا را در دنيا بدرقه خود ندارند، فعاليتها و كوشش ها و عرق ريختن ها و سر بالا و سرازير دويدنها، زحمت هايش براى خودش و زن و بچه و ديگران، باطل شدنى است. ولى اين سه حقيقت باعث مى شود كه رحمت خاص و فيوضات حق را جلب كند و به عمل ارزش فوق العاده بدهد.
منبع : پایگاه عرفان