حفص بن غياث مى گويد: به حضرت صادق عليه السلام عرضه داشتم: قربانت گردم حدّ زهد در دنيا چيست؟ فرمود: خداوند، حدّ زهد نسبت به دنيا را در كتابش بيان فرموده، در آيه اى كه مى فرمايد: تا بر از دست رفته حسرت نخوريد و بر به دست آمده فرحناك نگرديد.
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: مردم به سه دسته اند: زاهد و صابر و راغب، زاهد كسى است كه غصه ها و خوشحالى ها را از قلب به در كرده، بر چيزى از دنيا كه به دست مى آيد خوشحال نمى شود و به خاطر چيزى كه از دستش مى رود غصه دار نمى گردد و او راحت است.
راستى، اگر انسان بخواهد تأسف بخورد چرا بر يك سلسله امور كم ارزش و فانى و امانتى تأسف بخورد و اگر بخواهد خوشحال شود، چرا بر سنگ و خاك رنگارنگ و بر يك سلسله خوراكى و پوشاكى و بر جاه و مقام پوشالى و از دست رفتنى خوشحال شود؟ تأسف بايد بر عمر از دست رفته، عمرى كه به طاعت و عبادت نگذشته، باشد، تا اين تأسف عامل حركت براى جبران مافات شود، خوشحالى بايد خوشحالى بر ايمان و عمل صالح باشد كه وسيله خير دنيا و آخرت است.
آرى، در اتصال به حضرت محبوب شاد و بر فراق آن جمال مطلق رنجيده و ناراحت باشيم.
منبع : پایگاه عرفان