چون عمره تمتع با تمام شرايط ظاهرى و معنوياش به پايان رسد، زائر خانه حق آماده رفتن به عرفات ميشود تا از ابتداى ظهر روز نهم در آن صحراى ملكوتى وقوف كند و اول غروب به سوى مشعر حركت نمايد.
زائر پيش از رفتن به عرفات، مستحب است غسل كند، و به مسجدالحرام رفته در پيشگاه محبوب نزديك مقام ابراهيم به احرام حج تمتع محرم شود و براى به وقوف به عرفات آماده گردد.
عرفات اگر چه از نظر ظاهر، بيابانى بيش نيست ولى باطن آن مضيف خانه حضرت محبوب و محل پذيرائى معنوى از ميهمانان ويژه خداست.
وادى عرفات محفل راز، محل اظهار نياز، جاى شفا گرفتن و درمان دردهاى باطن، مركز دعا، عرصه گاه حال و مناجات، ميدان طلب رحمت و مغفرت، و موضع گذاردن پيشانى ذلت به درگاه مالك الملوك است.
ناله دردمندان در آن وادى قبول، و آه و فغان مستمندان در آن صحرا در معرض توجه خداوند است.
آنجا زمينه فراهم آوردن لقاى دوست و چيدن گل از گلستان وصال محبوب است.
بايد در آنجا با ديدن هزاران نفر كفن پوش ياد قيامت كرد، و به هنگام كوچ كردن در وقت غروب به آن لحظه انديشيد كه خيمه حيات را با همه اسباب و وسائلش خوابانده و آدمى را با يك لا كفن به سوى برزخ كوچ ميدهند.
براى آنان كه هزاران فرسخ راه طى كرده و دل از اهل و عيال و مال و منال برداشته، و به آن صحرا آمده اند، و تكيه گاهى جز حق ندارند، و با حضرت دوست به راز و نياز برخاسته و از جنابش با كمك دعاى عرفه حضرت سيد الشهدا (ع) طلب رحمت و مغفرت و خير دنيا و آخرت ميكنند ثواب عظيمى مقرر شده كه روايت زير گوشهاى از آن را بازگو ميكند.
حضرت مجتبى (ع) ميفرمايد: شخصى خارج از دين اسلام به محضر رسول حق آمد و از آن حضرت مسائلى پرسيد، از جمله عرضه داشت: مرا آگاه كن براى چه جهت خداوند وقوف به عرفات را به همه زائران به وقت عصر فرمان داده؟ حضرت فرمود: عصر ساعتى است كه آدم پروردگارش را عصيان كرد بر امتم واجب نمود در عرفات وقوف كنند و در محبوبترين مكانها در محضرش به تضرع و زارى بنشينند، آن ساعتى كه مردم از آنجا كوچ ميكنند، ساعتى است كه آدم كلمات را از حق دريافت كرد، و به مقام توبه آراسته شد، و توبهاش از سوى تواب رحيم مقبول افتاد.
سپس پيامبر فرمود: سوگند به آن كه مرا به حق مبعوث به رسالت فرمود و بشير و نذير قرار داد، خداوند را در عالم ملكوت درى است كه به آن در رحمت گفته ميشود و از آن در تحت عنوان در توبه، در حاجات، در تفضل، در احسان، باب كرم، باب عفو ياد ميگردد، احدى در عرفات نميآيد مگر اين كه از سوى خداوند به وقت وقوف مستحق همه آن حقايق ميشود.
براى حضرت حق صد هزار فرشته است، با هر فرشتهاى صد و بيست هزار فرشته است و براى خداوند رحمتى است كه بر عرفاتنشينان نازل ميشود، چون از عرفات كوچ كنند خداوند فرشتگان خود را شاهد ميگيرد به اين كه اهل عرفات از عذاب دوزخ آزادند و بهشت بر آنان واجب است، و يك منادى ندا ميدهد: برويد در حالى كه آمرزيده شديد، مرا خوشنود نموديد و من از شما خوشنودم.
شخص خارج از دين گفت: اى محمد صادقانه سخن گفتى.
منبع : پایگاه عرفان