امام باقرعليه السلام مى فرمايد:
« ان العبد لَيَسْأَلُ اللهَ الحاجةَ من حوائج الدنيا فيكون من شأن الله قضاؤُها »
بنده در پيشگاه كريم، رحيم و أرحم الراحمين مى رود، مى گويد: خدايا! مريض دارم، او را شفا بده، يا قرض دارم، ادا كن، يا گره به كارم خورده است، آن را باز كن، حق اين است كه دعايش مستجاب شود، چون دارد از كريم گدايى مى كند، اما:
« الى اجل قريب أو وقت بطى ء فيذنب العبد عند ذلك ذنباً »
امروز و فردا بايد مستجاب شود، در اين زمان نزديكى كه بايد مستجاب بشود، دعا در راه اجابت شدن است، اما دعا كننده مرتكب گناه مى شود. مثلاً ظلمى مى كند، حقّى را پايمال مى كند، آبرويى را مى ريزد، مالى را مى برد،
« فيقول الله لِلملك الموكَّل بحاجته لاتنجز له حاجته »
به فرشتگانى كه زمينه اجابت دعا را فراهم مى كنند، خطاب مى رسد: كارى براى او انجام ندهيد.
« و احرِمْه ايّاها فانّه تعرّض لسخطى و استوجب الحرمان منّى »
دعا را از اجابت كردن ممنوع كنيد، چون او مرا از خودش خشمگين كرد و مستوجب اين شد كه من به دعايش گوش ندهم.
اين نيز اثرگذارى ديگر گناه است.
منبع : پایگاه عرفان