ائمه عليهم السلام فرمودند: پروردگار وقتى قلب را در رحم مادر خلق مى كند، قلبى صاف و همراه با نورانيت است. اين قلب صاف و نورانى، استعداد دارد كه
ارزش هاى الهى را در خودش جا بدهد.
امام صادق عليه السلام مى فرمايد:
« اذا أذنب الرجل خرج فى قلبه نكتَةٌ سوداء »
جالب اين است كه در اين روايات فقط گناه مطرح است و كوچكى و بزرگى آن مطرح نيست، چون گناه اگر چه به اندازه يك ارزن باشد:
« وَ مَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ »
فرقى نمى كند، اين اثر را خواهد گذاشت و به فرمان خدا اين پاسخ را، عالم هستى به گناه گناهكار خواهد داد.
اين كه پيغمبر صلى الله عليه و آله اصرار دارند كه در ماه رمضان: «فاجتنبوا فيه كلّ حرام» به خاطر اين است كه ما در اين ماه با ترك گناه از تمام فيوضات خدا بهره مند شويم.
وقتى انسان گناهى را مرتكب مى شود، روى آن صفحه نورانى نقطه سياهى پيدا مى شود، «فان تاب انمحت» توبه آن نقطه را محو مى كند.
« و ان زاد زادت حتى تغلب على قلبه فلايفلح بعدها أبداً »
اما اگر گناه را ادامه داد، كه گناه حاكم شود، يعنى اگر كل صفحه دل سياه شود، ديگر تمام درهاى نجات بر او بسته مى شود. باز بودن درب منوط به باز بودن قلب به سوى خدا است و باز بودن و گشايش قلب و شرح صدر نيز به اين است كه انسان سراغ گناه نرود.
منبع : پایگاه عرفان