يكى از مطالبى كه از نظر علمى براى همه دانشمندان جهان، از قديم الايام تا كنون ثابت شده و هر بيننده اى در محدوده اطراف خودش اين مطلب را ملاحظه مى كند، اين است كه: مجموعه موجودات جهان هستى، اثرگذار و اثرگير هستند.
وجود مقدس حضرت حق، بافت همه موجودات عالم از جمادات، نباتات، حيوان، انسان، عالم طبيعت، ريز و درشت موجودات را به اين صورت بافته و نظام داده است كه به اندازه سعه وجودى خودش، چه عنصر وجوديش و چه حركاتش، بر غير خودش اثر مى گذارد و از غير خودش نيز اثر مى گيرد و اين مسأله اى است كه ترديد و شكى در آن نيست.
شما وقتى كه با مستمع سخن مى گوييد، پدر، مادر، همسر، فرزند يا دوستان، با چند كيفيت صدا مى توانيد سخن بگوييد. وقتى كه تند و تلخ حرف مى زنيد، روى مستمع اثر منفى دارد. اگر داد بزنيد، اثر خاص خودش را دارد. آرام سخن بگوييد، اثر خودش را دارد.
اگر با محبت نگاه كنيد، يا تند و غضب آلود، هر شكل از نگاه، اثر خاص خودش را دارد. يعنى طرف شما را تحت تأثير قرار مى دهد و يا وادار به عكس العمل درونى يا بيرونى مى كند.
قرآن مجيد تمام اين ريزه كارى ها، به ويژه نسبت به انسان را مورد توجه قرار داده است. مثلاً مى فرمايد: وقتى با پدر و مادر مى خواهيد حرف بزنيد:
« قُل لَّهُمَا قَوْلاً كَرِيمًا »
كلمه «معروف» در اينجا به معناى سخن پسنديده مؤدّب، نرم و همراه با عاطفه و محبت است.
منبع : پایگاه عرفان