ارزش شيعه واقعى

گفت: محمد بن على ! به دنبال من مى گشتى، من موسى بن جعفر  عليهماالسلام هستم، حجت خدا و ولىّ الله. جواب هفتاد صفحه مسأله را ديشب دادم. بند آن هفتاد
صفحه كاغذ باز نشده، جواب ها همه نوشته شده است.

محمد بن على گفت: من از مجموع سى هزار مثقال طلا اصلاً با حضرت حرف نزده بودم، اينها را خود حضرت فرمود. پنجاه هزار مثقال نقره و دو هزار متر پارچه، فقط آن دو درهم نقره آن بى بى شطيطه و نيم كيلو نخ او را به من بده. فقط همين مقدار از آن پول ها پاك است، بقيه را به نيشابور ببر و به آنها پس بده.

فتنه مال به مؤمن ضررى نمى زند، يعنى پنجاه هزار مثقال نقره و سى هزار مثقال طلا و دو هزار متر پارچه چشم موسى بن جعفر  عليهماالسلام راپر نمى كند. فرمود: همه را ببر. آن پولى كه من مى توانم بگيرم، پول آن خانم است.

بعد حضرت برخاستند و كيسه و پارچه اى آوردند، فرمودند: اين پارچه روستاى صيدا است كه ملك مادرم فاطمه  عليهاالسلام است، پنبه اش را آنجا كاشته اند، خواهرم حضرت حليمه، دختر امام صادق  عليه السلام اين پنبه را بافته، به اندازه كفن بدن خودم است، اين را ببر و به آن بى بى شطيطه بده، بگو: اين كفن مخصوص من، مال تو باشد. شيعه را بايد در كفن ما كفن كرد.

در اين كيسه نيز چهل درهم است، به او بگو: امام موسى بن جعفر  عليهماالسلام به تو سلام رسانده، به شهر و مردم شهر نه، فقط به او بگو: بى بى شطيطه ! پسر فاطمه  عليهاالسلام به تو سلام رساند.

روزى كه وارد نيشابور مى شوى، در برخورد اول به اين خانم بگو: نوزده روز بيشتر زنده نيستى، از اين چهل دينار كه مال حلال خالص است، شانزده درهمش را خرج اين نوزده روز كن، بگذار اين نوزده روز بدنت با لقمه موسى بن جعفر  عليهماالسلامزنده باشد، چون مى خواهى بروى، بگذار وقتى مى روى، فرشتگان
بوى خدا را از تو استشمام كنند. بيست و چهار درهم ديگرش را وصيت كن تا براى خرج دفن و كفن و جلسه ختم مصرف شود، بيشتر از اين نيز خرج نمى شود. وقتى مُردى و خانم ها تو را غسل دادند و با اين كفن من، كفنت كردند و رو به قبله گذاشتند، خودم مى آيم و نمازت را مى خوانم. اى محمد بن على ! آمدن من به نيشابور را به كسى خبر نده و حتى اشاره نكن.

اين خانم در نيشابور، آنجا حرم و ضريح دارد و قبرش زيارتگاه است. فتنه ها مؤمن را نابود نمى كند. حتى جنازه، قبر و حرمش نيز مى ماند.