بها دادن خدا به بدن انسان واقعى

 1 ـ چشم پوشى از حكم قطعى

صريح آيات قرآن كريم است: مسافر نمازش شكسته است، اين قانونى كلى
است، اما من از اين قانون كلى به خاطر اين ظرف از آبِ آن چشمه پر، چشم مى پوشم و مى گويم: از هر كجاى دنيا سفر كردى، وارد حرم امام حسين  عليه السلام شدى، با اين كه مسافر هستى و بيشتر از ده روز مى خواهى بمانى، اما لازم نيست كه نماز خود را شكسته بخوانى، تمام بخوان ؛ چون تو به حقيقت رسيدى و ديگر مسافر نيستى، مقيم هستى. تازه خود حضرت نيست، بلكه در كنار قبر او است، حال اگر به خود او برسى، چه مى شود؟ به احترام جايى كه بدن بشرى او دفن است، از قانون كلى دين خودم چشم مى پوشم و استثنا مى زنم.

اين جنبه بشرى حضرت  عليه السلام است، اما جنبه انسانى ايشان تا كجاست؟ امام صادق  عليه السلام مى فرمايد: تا «عند الله » است، يعنى در كنار خدا. اين جنبه انسانى او است.

اما اگر اين ظرف از آن آب پر شود. خود ظرف نيز به تناسب آن مظروف، ارزش پيدا مى كند. لذا در قرآن مجيد مى فرمايد:

 « وَمَن يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُّتَعَمِّدًا فَجَزَآؤُهُ جَهَنَّمُ »

 اگر كسى در اوج ايمان باشد، اما اين ظرف بشرى را بشكند، تلنگرى به بدن مؤمن بزند، كافر است. ابن ملجم كه با شمشير روح، ايمان و ارزش هاى حضرت على  عليه السلام را نزد، آنها كه شمشير خور نيستند، بدن شمشير خور است، ابن ملجم جمجمه را شكافت.

پيغمبر  صلى الله عليه و آله به اميرالمؤمنين  عليه السلام فرمودند: آن كسى كه به فرق تو مى زند، به «أشقى الاشقياء » تبديل مى شود.